Marta Rodríguez Engroba
Jéssica, unha crónica máis dunha morte anunciada
Máis tarde ou máis cedo, a obsesión dun malnacido ía traer consecuencias.
Soamente cabían dúas opcións, ou tentar tomar medidas para que isto non sucedera ou agardar o fatal momento que, finalmente, chegaría, como así foi.
Anos e máis anos viviu Jéssica soportando o acoso implacable do seu veciño, José Eirín, un acoso ao que algúns cualificaron de namoramento, de que el, sinxelamente, quería ser o seu noivo, incluída a propia Jéssica, algo normal xa que este acoso comezou cando ela era practicamente unha nena, cando tiña tan só 14 anos e, obviamente, a súa idade non a permitía discernir onde estaba o límite, ata o punto de que, como toda muller que pasa por unha situación semellante, acostumouse a convivir con ela, a normalizala, identificando o acoso con cortexo, chegando a crer que as súas negativas a iniciar unha relación con el acabaría por disuadilo de continuar co seu constante asexo.
A contorna de Jéssica si era consciente da situación, unha situación que, lonxe de ir mellorando, empeoraba de día en día, xa que a obsesión de José ía en aumento, convertendo a vida de Jéssica nun calvario, ata o punto de que a súa propia irmá chegou a sorprendelo nalgunha ocasión dentro da súa finca, e de que, ata en seis ocasións, este individuo rachou as rodas do coche da rapaza.
Os avisos eran claros.
Que non se quixeran ver ou escoitar, é outra cuestión.
Ademais, coma en moitas outras ocasións, os convencionalismos, os prexuízos, mandaron.
As familias eran amigas, eran veciños, vivían case parede con parede... había que evitar problemas, roces.
As aparencias son o primeiro, así que o que tocaba era calar, e, como toda medida, os pais de Jéssica instalaron cámaras, pensando, non sei se inxenuamente, ou descoñecendo realmente a gravidade da situación, que esta media abondaría para que José cesara non seu crecente acoso.
Pero lonxe disto, a obsesión deste individuo foi in crescendo, polo cal o pai de Jéssica interpuxo, no 2019, unha denuncia, a única en todo este tempo, que, á vista está, non serviu de nada.
Co paso do tempo, e como sucede en todos os casos de "manual", a situación foi a peor cando Jéssica iniciou unha relación de parella, e marchou a vivir co seu noivo, un noivo, por certo, que, sendo tamén coñecedor da situación, tampouco fixo nada, di que porque Jéssica lle restou importancia, algo, repito, lóxico pola súa parte, pero que non debería rezar para o resto das persoas que coñecían perfectamente o que sucedía, máxime despois de comprobar que, malia poñer distancia, xa que Jéssica marchou vivir a casa da familia da súa parella, as cousas seguían igual ou peor, algo previsible, xa que o momento no que a muller obxecto da obsesión dos individuos desta catadura inicia unha relación é crucial polo risco que representa.
Desgraciadamente, a historia dunha obsesión seguiu o seu curso, e hai tan só uns días, o que era de prever, sucedeu.
José estrelou o seu coche contra a porta do de Jéssica, causándolle feridas de tal gravidade que lle ocasionaron a morte.
Agora, cando xa non ten remedio, cando unha obsesión enfermiza se cobrou unha vida, vén o de sempre.
Os minutos de silencio, as manifestacións de repulsa, os berros e as escenas violentas diante do xulgado, e as eternas disquisicións de se se trata ou non dun caso de violencia de xénero, debate, por certo, que eu, persoalmente, non acabo de entender, porque para min é mais que evidente que así é.
Pero aquí, nesta España nosa que é moi de matices, de envorcar a atención na superficie, no que chama atención, do que é carne de foto, de titular, tendemos a "esquecer", a obviar, o fondo dos problemas, a súa orixe, o primeiro que habería que arranxar, pero que adoita ser incómodo, entre outras cousas, polo que evidencia.
Porque está moi ben saír á rúa a berrar para que o presunto asasinato de Jéssica sexa considerado un máis de violencia machista, algo que, insisto, para min, e desde a prudencia, está máis que claro.
Está moi ben, repito, e, ademais, e isto xa é algo habitual, é moi vistoso, pero non vin que ninguén se manifestara porque, malia existir unha denuncia e que se supón que é o primeiro chanzo a dar ante unha situación deste calibre, algo que nos recordan constantemente desde as institucións, medios de comunicación, etc, etc, ninguén fixo nada, porque para iso a propia Jéssica tería que presentarse na comisaría, cuartel, ou onde sexa que se puxo, feita un Ecce Homo, con golpes ou feridas, ou, de non ser así, ameazas escritas, gravadas... que tampouco lle ían servir de nada, ben o sabemos, pero a teoría vai por un lado e a realidade por outro ben diferente.
Tampouco vin que ninguén expresara indignación ante o silencio, ante tanta xente que ollou a outro lado malia coñecer o calvario que Jéssica estaba a vivir, pero que optaron por calar... ata agora, que xa non ten remedio.
Porque iso ten un nome, un nome que nunca se pronuncia, e que define un delito que, mellor ignorar, non si?
O resultado? De novo unha vida de muller truncada, unha vida arrebatada a unha muller, que, se denomine como se denomine ao xeito de facelo, non lle vai ser devolta.
Unha vida, a dunha muller, a que de nada serven as manifestacións, os minutos de silencio, nin os debates, debates que, por certo, xa cansan, de tanto repetirse e non chegar nunca a ningures.
A morte de Jéssica, coma a de tantas outras mulleres, non foi unha casualidade.
Foi, se queira ou non admitir, unha crónica máis dunha morte anunciada.
Asociación Si, hai saída