O convento das Clarisas de Pontevedra está hogano de moda como recinto cultural público. Este histórico lugar sempre formou parte parte da vida da cidade desde tempo inmemorial. Os pontevedreses saben un sinfín de lendas e anécdotas arredor deste monumento e das suas humildes e laboriosas inquilinas. A máis conhecida é a dos ovos. Todo aquel que precisase ter bo tempo no día da festa, voda, bautizo ou calquera outra celebración, levábalhe unha seada de ovos á santa e xa ela se encargaba de procurarlhe un día expléndido. Pero, claro, tantos ovos facíanse aborrecidos ( e o malísimos que son para o fígado, oes ) e laiábanse as monxinhas: " Pero...outra vez ovos ?? Non é por desprezar, pero non teredes un peixinho nesta vila marinheira, hó ??" Se a férrea clausura lhes permitise botar un olho extramuros, verían que esta vila "daqueste río a la orilla" xa había moito que non era marinheira. O caso foi que me acordei de Xanel.
Xanel era un rapaz da aldea moi espelido, e digo "era" porque xa hai ben tempo que non sei que é del. Iso de Xanel non quere dicir canle en inglés nin ten que ver coa francesa Cocó Chanel nin con esa tal Chanel da eurovisión. Xanel evoluíu de Xoán, ou sexa: Xoán - Xanelo - Xanel. Así de sinxelo.
A aldea de Xanel, como tantas outras, ía ficando baleira de vagar. A igrexa estaba en servizos mínimos. Ó ir a menos a fartura do rural, tamén foi minguando o número de curas e os poucos que quedaban debían oficiar en varias parroquias e nin tempo tinhan para facerse coas obleas. Pero Xanel si. E ventou negocio niso. Mercou unha velha moto nun talher por poucos cartos e tratou con tódolos curas das comarcas do norte da provincia para surtilos de obleas a domicilio por un prezo razoable; centralizou o servizo de obleas "urbi et orbe" no rural. Xanel era un emprendedor.
Como ben saben os pontevedreses, un dos moitos labores das monxas clarisas era a fabricación de obleas con que surtir a boa parte das parroquias da provincia e así obter uns cativos ingresos para axudar á propia subsistencia e ó mantemento do egrexio recinto monástico. Algúns/has nen@s da vila, hoxe maiores, ían mercar unha manchea de recortes de pan ácimo por uns patacóns; deixando as moedas no torno que xiraba e amosaba a presa de pan. Eran tempos duros onde as lambiscadas nin se cheiraban. @s nen@s pobres daquela e avós/as de hoxe merecen tódolos respectos polo seu sacrificio e privacións para erguer este país. O mesmo facía Xanel unha vez por semana; pousaba o dinheiro no torno e recolhía as obleas que lhe encargaban os párrocos das comarcas do norte provincial.
Nunha destas, cando baixaba pola N- 541 a todo gas, esbarou no xeo dunha curva sombría e saíuse da estrada alá por San Xurxo de Sacos. A moto quedou na beirarúa e el foi bater a unha matogueira uns metros máis alá. Por sorte, case non se mancou e quixo erguerse do chan pero doéuse dun xeonlho e acordou deixalo descansar volvendo sentarse a esperar. De vez en cando, algún auto paraba ó ver a moto, pero os ocupantes botaban unha gargalhada e seguían caminho. Así fixeron varios e Xanel lamentaba a pouca solidariedade da xente e menos que riran da sua desgraza, aínda por riba. Vaia mundo este onde algúns desalmados gozan co mal alheo ! Ó cabo dun pouco, ergueuse con certa dificultade, aínda que a dor do xeonlho xa remitira abondo. Tratou de levantar a moto e descubriu a causa do riso dos automobilistas. Na traseira da moto, el mesmo lhe acoplara un cartel publicitario que dicía: Teleostia.