Tribuna Viva
Arrolos de amor e vida ao doutor Manuel Muiña Dominguez dos seus pacientes
O doutor Manuel Muiña do bo que é ten un corazón tan grande que non lle cabe no peito. A súa vida son os pacientes, aos que día a día recibe con sorrisos; o primeiro que fai cando chegan a el é quitarlles o medo con doces palabras mirándoos aos ollos, xamais os recibe con cara de ferreiro. Noon. Sabe escoitar. Sempre tendendo unha man ao que o precisa. Vive con ilusión o seu traballo, que é vocacional de verdade. O seu ser está asolagado de humanidade e xenerosidade, que irradia aos enfermos que o queren pola vida.
O 2 de febreiro do ano que acabamos de estrear fixo 30 anos que comecei a traballar con el, daquela, hospital Miguel Domínguez, hoxe Quirón. Neste longo tempo pasaron tantas cousas! Unhas boas! Outras malas! Houbo sorrisos, bágoas...Lembro cando nos coñecimos na súa consulta de trauma, o primeiro que me dixo: “Loli debemos tratar bien a los pacientes, con cariño y respeto”.
Teño que dicir que sempre lle estarei agradecida á vida por agasallarme en coñecer a este magnífico ser humano, un excelente traumatólogo que de sempre loita polo ben dos demais. Traballar con el non é traballar, é gozar dunha profesión que, se a amas de verdade, o noso interior énchese de felicidade, converténdose nun niño de amor sen espiñas, un amor recíproco entre doente e sanitario.
O doutor Muiña exerce unha medicina na que o agarimo e a ética están por riba de todo, por iso trunfou, non fracasou xa que os egoísmos e o materialismo non entraron nel grazas ao cariño que dá, sendo no seu camiñar un freo para que esas dúas lacras tan presentes nesta sociedade non se coasen no sangue que corre polas súas veas. Si, si, é grazas ao CARIÑO! O gran antídoto contra todos os males, e, que ademais é gratis, e se o desexamos todos podemos ser millonarios del. As súas propiedades son tan beneficiosas e dun valor incalculable, que non se pode mercar con cartos. Velaquí a maxia deste sentimento!
O corazón ponse grande cando un se sente útil. O corazón deste mestre cirurxián tamén é grande pola mesma razón.
El é un dos mellores referentes da nosa traumatoloxía. Trouxo a técnica da artroscopia, que aprendeu en Barcelona sendo o primeiro en practicala no noso complexo hospitalario. O seu bo facer é un exemplo a seguir, unha persoa imprescindible coa que a vida nos brindou, un home dunha valía excepcional, traballador incansable que se achega a todo o mundo coa sinxeleza dos grandes. A súa consulta é un lar de aloumiños que acubilla e calma todos os males.
Estas palabras que lle dedico síntoas dende o fondo da miña alma. Estamos a pasar uns intres duros xa que ao noso doutorciño ( así lle chaman os pacientes), o 31 deste xaneiro ocorreulle algo que non lle debeu pasar, tivo un problema de saúde polo que está ingresado, pero o Todopoderoso é grande e xa vai mellor, está fóra de perigo. Deus sabe o que fai e por que o fai! -Axúdate que te axudarei! –consello de Deus segundo dicía miña nai. Ela adorábao. Chamáballe o noso Manuel. En fin! Non quero chorar! Mamá está no ceo.
Este golpe tan forte correu coma a pólvora por todos os recunchos. Tiven un aluvión de chamadas interesándose por el. O medo rebulía dentro de todos coma remuíños de augas bravas. Neses días de moita dor decateime do moito que o queren: -Éille poñer unha veliña á Virxe dos Milagres de Amil! -Mi madriña como lle puido pasar tal cousa! Co boíño que é! -Éille poñer unha veliña a San Xudas Tadeo, avogado dos casos imposibles! -Meus Deus! Éille poñer unha veliña a Virxe da Lanzada! -Loado sexa o Señor! -Éille poñer unha vela á Virxe do Corpiño!...e así deseguido tantas e tantas loanzas a el.
Cheguei á conclusión de que todas as santiñas e santiños de Galicia, a través dos nosos pacientes, están rogando a Deus e a Virxe para que o sanen e así se está a cumprir. O do doutor Muiña foi un milagre, que o saiba todo o mundo! A fe move montañas! Eu cando me enterei do acontecido comecei a chorar sen medida e o corazón comezoume a bater con tanta forza que parecía querer saír do meu peito. Fiquei calada, abrumada polo que acababa de oír, pero ao mesmo tempo escoitei unha voz dentro de min que me dicía: “vaise salvar! Vaise salvar!” Teño que confesar que son moi crente.O crer é o meu grande antidepresivo. Sobre isto, antes de nada quero contar outra cousa que me acordou: no 2020 celebrei o centenario do nacemento de Isaac Díaz Pardo cunha mostra sobre a súa traxectoria na casa de meus pais en Tomeza. Un día, veu un galeguista a visitala e comentoume: “como pode ser que ti sexas crente?” que che dicía Díaz Pardo? Que che di Ángel Carracedo? Ao que eu lle contestei: “Isaac dicíame que agora todos van de galeguistas, pero os galeguistas que el coñeceu e que eran de verdade, non de “pacotilla”, morreron todos, el sabía das miñas crenzas pero iso non era un atranco para nos querer. O seu pai era de rezos diarios. El era moi repectuoso co pensar dos demais. E o doutor Carracedo teño que dicirche que cre”. O home non soubo que contestarme. En fin! Non entendo certas actitudes dalgúns. Confunden o touciño coa velocidade! Andrómenas que non van a ningures! Acabei dándolle este consello de Benedetti: “Es mejor meter la nariz en los libros que en la vida de los demás”.
O de poñer tantas candeas levoume a pensar na tradición da relixiosidade da nosa Galicia Profunda e que a día de hoxe segue latente. Lembro a todas as horas as miñas avoas co rosario nas mans e eu estoulle moi agradecida de que me inculcasen a crer. Xamais as vin con depresión e nunca se queixaban de nada e iso que pasaron verdadeiros calvarios e traballaban coma burras. Eran unhas grandes universitarias da vida! Unhas sabias! Boh! Eu ao seu carón non sei nada de nada! Collo o seu exemplo! Así de fácil, se me fai ben, por que non vou crer?
Todos os días chámanme enfermos para preguntarme que tal vai o seu médico; despois de informalos aconséllolles que se queren ir a outro os podo axudar, ao que eles me contestan: -Non, non, quero esperar por el. Outro non é el. -Coma el non hai. El cura tan só coa mirada. -El salvoume de que me cortasen a perna… Non hai dúbida de que o doutor sementou moi pero que moi ben e agora está recollendo marabillosos froitos.
ARRIBA COA MEDICINA HUMANIZADA!
Prezado doutor síntome fondamente orgullosa e é para min unha honra traballar con vostede. Infinitas grazas por confiar en min, por valorarme, quererme, animarme…é vostede un anxo.
Xamais esquecerei cando lles dicía aos nosos pacientes, e que teño a certeza de que llelo vai seguir dicindo: “chamas a Loli, a miña enfermeira” ou “avisas a Loli do que sexa” ou “preguntas por Loli Beloso, que ela sabe”…
Desexo contar unha anédocta que sei que o vai facer rir: dunha volta chamou unha enferma preguntando por min:
-Oiga está a sirvienta de Don Manuel?
-Cal deles? Temos tres Manueles.
-O dos juesos.
A resposta máis clara imposible. Non é verdade?
En fin, son tantas lembranzas que están no acubillo do meu corazón!
Eu só sei que son moi coñecida como: “Loli a do doutor Muiña”, do que me sinto moi honrada e feliz porque dou fe da súa valía como ser humano, que é o que máis valoro dunha persoa.
Querido doutor, que saiba que o está esperando a nosa familia de pacientes cos brazos abertos. Prepárese polos moreóns de feixes de bicos e apertas que lle van dar, vai quedar sen alento e coido que o van a ter que reanimar de novo polo que cómpre que veña forte coma un buxo.
É vostede un exemplo de compromiso e lealdade coa medicina que salva de verdade.
De corazón esperámolo!
Apertas grandes á súa familia.
O vivido nestes días faime pensar en que grazas aos avances na medicina, na investigación (a grande esquecida), aos santiños, ás santiñas, a Deus, á Virxe María…ás candeas, os rezos, sacárono para adiante.-Todo axuda!-laiaban as miñas máxicas avoíñas.
Nesta foto estou con tres grandes: o doutor Ángel Carracedo, doutor Manuel Muiña e o doutor Manuel Fernández Arruti, cando celebramos a segunda edición da Festa da Investigación. Ese día entregámoslle un diploma ao doutor Muiña polo seu apoio.
–Loli non deixes de convidarme, que eu quero achegar o meu gran de area á ciencia, que é o único que nos pode salvar –dime sempre o doutor.
Loli Beloso Neira