Pedro J. Peón Estévez
O extranho caso do can
Gumersindo Corredoira xa levaba un anaco soneando diante da televisión cando foi despertado por unha barafunda que vinha de fóra. "Seica tenhen guateque os vecinhos", pensou. Axexou pola xanela e viu un rebumbio de xentes e carros de policía, protección civil e ata o camión dos bombeiros e mesmo unha ambulancia cas luces de emerxencia prendidas. Abriu a porta do psilho e foi decontado onda Ermitas, que xa había un bocado que se deitara. Acendeu a luz.
- Que estás a mirar para min coma un pasmón ? - preguntoulhe ela.
- Non sei que pasaría no chalet dos vecinhos que hai un rebumbio de servizos de emerxencia… Vou ver que pasou.
Vai, e vente logo… e non te metas en líos. Lembra que xa non es garda municipal, que estás xubilado… Non sei para que che digo nada se non hai quen te retenha… demo de home ! Se vinheras durmir e te deixaras de andrómenas que es ti moi amigo de meterte onde non te chaman…
No intre que ela dicía isto, xa o home colhera o bastón, baixara as escadas ás alancadas e ía, lixeiro, cara a dos vecinhos. Cando quixo entrar na casa -que el conhecía moi ben- foi parado por un policía de uniforme. O senhor Sindo botou man ó peto, sacou unha tarxeta e amosoulha ó axente. A tal cartón ponhía: "Gumersindo Corredoira Justanes - ex agente de la Policía Local y Detective Privado Diplomado". O garda excusouse, botouse a un lado e saudouno de xeito regulamentario. Accedeu á sala. Había un certo desorde, nada normal naquela casa. Martinha -Mar- a dona, estaba sentada no sofá e varios homes, uns uniformados e outros non, semelhaban axudala. Tan pronto viu ó vecinho, ergueuse de socate e abrzouno longo e forte e rompeu a chorar desacougada. Cando se serenou, Sindo preguntoulhe que era o que acontecía. Ela faloulhe entre saloucos:
- Estaba soa na casa, porque Moncho foi á capital a ver un partido no pavilhón. Cando el se foi, sentín o can rabunhar na porta. Pareceume raro porque nunca fixera tal. Fame non tinha porque comera ben polo día pero podía ter frío ou medo e como o pastor alemán e tan sensible…Pensei en deixalo pasar e, como facía frío, puxen a bufanda arredor do pescozo e abrinlhe a porta e tiróuseme ó pescozo coma un verdadeiro lobo. Se non fora pola bufanda houbérame matado…-Mar, moi nerviosa, himpaba e falaba entrecortadamente, con grande dificultade.
-Arrincoume a bufanda e comezou a esgazar nela como se se volvera tolo. Eu puiden pechar a porta e pedir axuda por teléfono…
- Acouga mulher que xa pasou - animouna Sindo volvendo a abrazala. Mar era unha fermosa mulher duns trinta anos, directora da empresa que herdou dos seus pais. Tras vivir uns anos na capital, ergueron unha casa en Lagartinhos, a sua aldea natal. Sindo separouse dela e esbirrou.
- Vaia, coido que estou a pilhar unha boa catarreira !…Atchó !…malachispa…!
- É que vén vostede moi fresco para a noite fría que se puxo. -Mar faloulhe con agarimo e deulhe un pano dos dela, venha, asóese.
- Pero mulher! Vouche manchar pano tan delicado…
- Non importa; tenho moitos.
Gumersindo asoóuse e preguntou:
- E úlo o can ?
- Está dentro do baixo, atado -dixo un dos gardas - É curioso, pero non parece malo. Deixouse colher mansamente coma unha ovelha.
- Vou velo -dixo Gumersindo.
Martinha, xa máis calmada conseguiu facer café e déulhelo os homes. Uns dez minutos despois entrou Sindo e ela tamén lhe ofreceu un.
- O pano quedoume abaixo, despois baixarei a buscalo -prometeu o home.
- Non se preocupe; tenho moitos vecinho.
Algúns dos carros comezaron a manobrar para marchar, habida conta de que xa non eran necesarios naquel lugar. Un par de axentes uniformados e outros tantos inspectores ficaron no chalet, os demais fóronse indo de vagar. Sindo ficou tamén, comentando algúns detalhes cos axentes e reservándose certas apreciacións para o xuiz. Martinha quedou dentro da vivenda curando a ferida do pescozo.
Naquel xusto intre, un auto de gran cilindrada entrou apresuradamente no solhado do xardín e freou de socate diante o portón do garaxe. Do seu interior xurdiu un home duns trinta e poucos con xesto de sorpresa que preguntou:
- Que pasa aquí !? Que fan vostedes aquí ?? -entón reparou en Sindo e díxolhe:- senhor Corredoira; que foi o que pasou ?
- Polo de agora, pouco; pero aínda pode pasar -contestou o aludido- Foi o Shäfer (pastor) que atacou a Martinha e case a mata se non for pola bufanda. Está aí atado dentro do garaxe.
Ramón non quixo oir máis. Entrou axinha no cohe, abriu o portal do garaxe co mando a distancia, colleu a escopeta de dus canóns na asento datrás e foise veloz cara o garaxe.
- Xa sabía eu que ese caralho nos había dar un disgusto calquera día ! Será falso o cabrón !? Pero a ese arrégloo eu cun tiro na cabeza ! -e correu cara o garaxe ata que algo se lhe enleou nun tornocelo e caeu debruzado no chan. Fora o mango do bastón de Sindo. A escopeta disparóuselhe co golpe e, felizmente, non mancou a ninguén. Quixo repetir o tiro pero un forte bastonazo arrincoulhe a arma das mans. Os axentes, pilhados por sorpresa, botáronse a Moncho e inmovilizárono. O mesmo fixeron con Gumersindo, a quen soltaron de contado. Martinha baixou as escadas, sobresaltada polo disparo. Cando o can a viu, grunhiulhe desde o fondo do garaxe.
- Axinha chamamos unha patrulha especial para detidos e, mentres agardamos, melhor será que entremos que aquí fóra non se para co frío. -propuxo un dos inspectores. Pasaron a unha saínha que había no baixo e acomodáronse en cadansúa cadeira có Moncho exposado.
- Ten vostede licencia de armas? -preguntoulhe un dos policías.
- Pois claro que tenho, ou vostede que pensa !
- Ten licencia de caza. O raro é que viaxe cunha arma cargada no coche sen ser tempada de caza -dixo Sindo.
- Ese non é asunto seu ! Vostede métase na sua vida que está na minha casa e non o chamou ninguén ! -protestou Moncho.
- Está ben; só me quedan un par de detalhinhos e xa marcho. Estes homes exposáronte pero pronto che dirán que estás detido polo asasinato da tua mulher en grau de tentativa (hai que ver como falo!)
- Pero vostede que di, badulaque do caralho ! -exclamou Moncho- vostede atacoume cando eu ía facer xustiza matando a esa fera ! Vostede é quen tinha que estar detido…!
- Nada máis lonxe da tua intención que facer xustiza. O que realmente pretendías é eliminar a principal proba do teu crime…
- Está vostede tolo…!
- Silencio ! Non me interrompa ! - ordeou Sindo, que seguiu falando.
- Este asunto puido rematar mal de non ser polo frío. Grazas a el puxo Martinha a bufanda que lhe protexeu o pescozo. Grazas a el resfrieime eu un chisco para que Martinha me emprestara un dos seus panos…impregnado co seu cheiro corporal, co seu eterno perfume…Cando baixei onda o can, este arrincoume o pano das mans e non se acalmou ata esgazalo de todo. Despois ficou manso coma un anho. Chameino polo nome, ( eramos moi amigos; adoitaba ir onda min tódolos días ) chamei… Shäfer! e non se deu por aludido, o que non deixaba de ser máis que raro. Tampouco atendeu por "Xafi", como lhe chamaba Mar ás veces. Axinha pensei que aquel can non era o de sempre e, a xusgar polo seu comportamento fora entrenado para atacar a unha persoa concreta: Martinha. Pero…quen puido planear tal cousa ? Probablemente o mesmo que lho regalou á mulher: o Moncho. O Moncho andou buscando cachorros de cans de boa envergadura por moitos sitios pois non tinha problema para moverse por todo o país (é comercial da empresa da sua mulher) ata que atopou dous irmáns da mesma deitaxe practicamente iguais.
Un deles agasalhoulho a Martinha e o outro gardouno, probalemente no galpón da finca do monte onde ten os cans de caza e demais trapalhada. Alí aprendeuno a odiarte, Martinha, supono que a base de fame, ameazas e golpes utilizando algún manequín, prendas e perfumes teus. Hoxe meteuno no maleteiro e, xa na casa, pegou o cambiazo metendo a Shäfer no coche e mataríao por aí…
- E, se cadra, enterrouno nalgún lugar retirado. -dixo un dos policías.
- Non lhe deu tempo; só matouno. Pensen que un segundo can non podía aparecer nin vivo nin morto, iso desvelaría todo o plan. Polo tanto tería que enterralo ben fondo e sepultado con pedras para que non fora desenterrado por outros cans ou alimárias. Xa tería tempo despois. Primeiro urxíalhe matar a ese infeliz - sinalou o chucho preso dentro do garaxe- para que ninguén descubrise que non era o mesmo animal, pero por sorte esta noite veu moi fría…
- E ten idea de cal sería o móbil de tal proceder ?
- Quen sabe ! Débedas de xogo…unha mulher…drogas ou simple ambición.
- Moi bonito ese conto seu e máis bonito sería se puidera demostralo, pero iso non é posible, verdade Sherlock ? -dixo Moncho burlón.
- Pois non sei que lhe diga pero aposto que o cadáver do pobre Shäfer aínda está quente endentro do maleteiro do seu auto.
Un axente de uniforme colheu a chave do coche, premeu o mando e abriu o maleteiro…O corpo do malfadado Shäfer estaba alí.
Cando Sindo desfechaba a porta da súa casa, oíu o laio lastimeiro da vecinha Martinha. Hai historias que non poden rematar ben de todo.