Manuel Pérez Lourido
Confeso que matei unha mosca
Pois si, confeso que matei unha mosca. Xa non son capaz de ocultalo durante máis tempo. Podería dicir que o fixen sen querer ou que foi en defensa propia. Non sería certo. O certo foi que esta eu a facer o que fago cando me poño a escribir e notei un noxento ruído. Vale, igual noxento non é un bo adxectivo: as moscas non teñen culpa ningunha do seu zunido, élles algo connatural. Perdón, perdín o siso. Dicía que notei o son que fan as moscas cando veñen ao teu carón e te mosqueas. Porque un remata mosqueándose coas moscas. Ti estás aí, que xa bastante tes con intentar xuntar unhas letras detrás das outras e aparece a mosca co seu zunido e comeza a mallar no teu cerebro. Iso é o que causa máis estragos: o xeito de roer nos fráxiles armazóns do teu tecido neurálxico. Poste nervioso, porque te pos nervioso. É un feito empíricamente demostrable. Díganme de alguén que estea a intentar facer algo: dende rañar nas orellas ata unha figura con escarvadentes, que lle veña unha mosca a dar voltas ao seu arredor e que non perda o control. Todos pensamos que controlamos, ata que aparece unha mosca. A mosca, neste senso, é unha subministradora de humildade un axente do ceo para que sexamos menos orgullosos.
Non me quero desviar do meu relato: estaba eu ao meu e veu a mosca e perdín o fío. É un dicir, que non estaba a coser nada, que estaba a escribir, pero iso xa o dixen. E que é lembralo e perderme outra vez. Vale, pois ao principio eu respectei ao animaliño. Mosqueado, pero respectuoso. O insecto ía e viña en voo irregular e cunha traxectoria que o levaba ao carón da miña cabeza para axiña afastarse dela. Cando estaba máis preto, o seu zunido facíase máis intenso. Isto que digo parece unha parvada, e o é, pero fágoo para sinalar a orixe do meu cada vez maior anoxo. Xa perdera todo o fío, incapaz de fiar unha soa idea máis. Como non me fiaba de min mesmo, tentei afastar á mosca con boas palabras e mellores xestos: fíxenlle acenos para que buscase outro sitio por onde andar e outro babeco a quen amolar. A mosca tiña querenza por min, deixoumo claro.
E pasou o que tiña que pasar. O cabreo apoderouse da miña vontade, cegoume por completo, atoume de pés e mans, fixo de min un pandeiro. E cando eu xa non era eu senón o que de min quedaba, vai a mosca e pousáseme na meixela dereita. Non fun quen máis que darme a min mesmo unha labazada coa man dereita e esmagar ao pobre bichiño contra a miña faciana. Podo alegar alleamento mental transitorio, e penso facelo. Eu, como dixen, era un pobre remedo de min mesmo e ademais, aquel xesto tiña moito de movemento reflexo.
Estou disposto a entregarme, faltaría máis. Sei apandar cos meus erros, non quero fuxir da responsabilidade. Só pido xustiza. Só pido que se me xulgue cunha verdadeira contextualización do momento. Sei que matei unha mosca, non estou orgulloso. Por iso é que poño aquí todo isto e aquí estou para dar conta do que fixen.