Xerardo Torrado Agulla
O que non se paga, non se apreza
Hai uns días fun a Santa Clara a ver un novo concerto das "Noites de Música Antiga". Algo que tería que ser pracenteiro, converteuse nunha experiencia nada agradable e que me leva, unha vez máis, a unha serie de reflexións. Debido a miña lesión no oído, e para poder escoitar máis á música do grupo que tocaba que o ruido que me provoca a lesión, tiña a intención de sentarme polo menos na terceira das filas, e para iso fun con antelación. Atopeime que dende a terceira fila fun desprazado ate a sétima, xa que terceira, cuarta, quinta e sexta fila estaban reservadas, pero non polo Museo, senón por caraduras que puñan un bolso ou un paraugas. Mentres estaba na cola, dúas persoas se me colaron por medio do vello truco de chegar e porse a falar cunha persoa que xa estaba previamente na cola. Eu sería incapaz de facer iso, eu saúdo á persoa, lle digo: "vémonos dentro", e póñome na cola.
Unha vez dentro do templo fun cara o sitio que pretendía ocupar, na terceira fila, pero alí unha señora ocupaba tres sitios: un co seu corpo mesmo, outro cun bolso e un terceiro cun paraugas. Dinme que non podo sentarme, que están "reservados", eu lle digo que non pode reservar sitios, xa que a entrada era de balde ate completar o aforo e era inxusto que unha persoa se quedara sen sitio para que llo ocupe outra que non cumpriu ca puntualidade debida. A muller extráñase e dime ¿a non?. Pero quitar non quitou as cousas, e eu fun pasando de fila en fila, "reserva" tras "reserva", e da terceira tiven que sentarme na sétima fila.
Tiven que ceder o meu sitio para que ter persoas se puideran sentar xuntas. O cal non me opuxen e e cedinlles o sitio. Pero o comportamento destas persoas, xunta ca dos paraugas e bolsos, foi o que me levou á presente reflexión. As tres persoas en cuestión era un xoven matrimonio e unha nena, que comezou deseguida a preguntar: "cándo empeza?, cando empeza?", pero cando comezou o concerto, cando aínda non chegara a metade do concerto, aquelas tres persoas xa se foran, e ao pouco despois comezou "desertar" máis xente, por culpa das cales hai xente que se quedou sen velo concerto. Xa que a diferencia non era entre velo concerto sentado ou de pé, como cando os ditos concertos celebrábanse nas ruinas de San Domingos ou en San Bartolomeu, senón en velo concerto ou quedarse sen el, xa que non permitían á xente estar de pé.
Todo isto se evitaría cun sinxelo xesto, debería pagarse por asistir ó concerto, algo simbólico, dous ou tres euros, nada oneroso pero sí disuasivo para que non vaia xente que se vaia despois das primeiros tres acordes de música, ou que vai xente e "reserve" sitios por medio de bolsos, paraugas, carpetiñas ou todo tipo de obxetos que a picaresca hispánica pode imaxinar. Sempre me deu que pensar que en Italia nacera o Humanismo, en Francia a Ilustración, en Alemaña o Romanticismo, en Inglaterra a Revolución Industrial… mentres que en España se caracterice polo xénero literario da picaresca, será un reflexo do carácter hispánico tan estudiado por Américo Castro e Claudio Sánchez Albornoz?
Sempre pensei que cando algo non se paga, non se apreza o suficiente, estou totalmente en contra de que os concertos sexan gratuitos cando hai un aforo limitado (en espazos abertos é outra cousa), xa que vai ver xente que se quede sen concerto e que realmente estaba interesada en escoitalo. Eu puiden velo concerto, moi bo, excelentes intérpretes de Música Antiga que xa tocaran en Pontevedra en edicións anteriores destes ciclos de concertos, pero en troques da terceira fila, tiven que estar na sétima. É un respeto ás autoridades reservar a primeira fila, incluso cando non aparezan, pero considero pouco ético as "reservas" extraoficiais.
No seguinte concerto do ciclo, e debido á alta afluencia de público e ás "reservas" extraoficiais e as desercións nada máis comeza-lo concerto, o Museo decidiu facer reserva por medio dun correo electrónico avisando que só permitían dúas reservas por persoa. O Museo alega, antes as miñas suxerencias, que a súa política é non cobrar entrada, pero eu sigo pensando que algo que non se paga, non se apreza. A diferencia entre custe cero e uns dous euros é a diferencia de a quen lle interesa o concerto, ou quen vai a sentarse uns minutos para abandoa-lo sitio cando o programa tan sequera estaba pola metade. O luns xa tiña reserva para o concerto do venres, agardaba non atoparme cos bolsos e paraugas e, esta vez si, sentarme nunha terceira fila tras ir ca antelación debida.