Andrés Núñez Rajoy
Día triste en Sanxenxo
É pola mañá. Fai bo tempo. Veño andando dende a praia de Areas cara Sanxenxo. Dando a volta por Nanín vexo un rebumbio de xente na beirarrúa. Voume achegando un pouco máis e observo unha morea de cámaras e periodistas. Non me fai falla preguntar. Esta claro. Están onde sempre se poñen cando ven el. Vén El Rei emérito. Unha ducia de periodistas e unha morea de cámaras de televisión á espera de que apareza El Rei emérito para facer una foto ou una gravación de poucos segundo e logo encher uns minutos nos telexornais.Non sabía, non mirara aínda os xornais do día. Andando un pouco máis xa vexo o porto. Están movéndose fortemente as bandeiras que están colocadas nos mastros colocados ao longo do paseo do porto. Sinal de que vai haber regata nesta semana o una que ven.
Seguín camiñando. Ía pensando que nunca entendín esta ansia dalgunha xente por El Rei emérito. Non comprendo que todo o que se conta arredor del, por parte dos seus defensores e que se basea nunha gran falacia. Fáiseme duro ese branqueamento, sen lixivia, dunha persoa de pouca catadura moral. Parece outono e ver como agroman os "fans", como se foran cogomelos, dunha persoa que, si fora outra, igual estaría no cárcere por delitos económicos. A fiscalía pechou o caso. Entre inviolabilidade e prescrición acabouse o conto. Dúas regularizacións de máis de 5 millóns de euros. Cambio de residencia a Emiratos Árabes Unidos dende agosto do 2020. Fixou residencia permanente en marzo de 2022. Xa non presenta o IRPF de 2022. El Rei emérito está "exiliado", din algúns. Esta xente non se preocupa por enterarse pero El Rei emérito fuxiu para non ser investigado.
Alguén pensará que estou triste pola presenza de El Rei emérito en Sanxenxo. Nada máis lonxe diso. Non, non me preocupa, alá el e os seus corifeos pelotas e lambecús. Por sorte Sanxenxo medrou con outro tipo de xente, que se esforza todos os días para traballar, para investir e mellorar o seu pobo.
Cando vou a Sanxenxo teño o costume de ir tomar un viño ao Marlima. Estaba chegando e sóame o teléfono. Era a miña dona. Morreu Geniño, falamos cando chegue. Quedei un pouco aparvado. Non tiña porque estranarme este falecemento, sobretodo pola idade que tiña. Porque en contacto coa familia sabía como estaba. Aínda así quedei triste.
Geniño era o nome que usaba meu sogro cando falaba con miña sogra para referirse a Eugenio Vidal Santos. Cando a miña dona usou ese Geniño, polo teléfono, e non Eugenio, seguramente levada pola emoción, volvo ao pasado, a ver aos meus sogros tomado as "chiquitas" con el e paseando coa súa Maruja. Cando comezo a ir a Sanxenxo, cos meus sogros, a unha das primeiras persoas que coñezo é a Eugenio, era amigo de vello deles. Miña sogra, Bety Pimentel Piernas, criouse en Sanxenxo na época na que seu pai, Olegario Pimentel Vázquez, foi mestre en Sanxenxo e na illa de Ons. Co meu sogro, Claudio Roldán Quintana "Calo" coincidían como directores de oficina da caixa de aforros. A amistade xa viña de vello.
Quen era Eugenio Vidal Santos? Eugenio era Sanxenxo. Todo el era lilaino. Sempre estaba metido en mil historias que puidesen beneficiar a Sanxenxo e ao seu nome polo mundo. Tiña unha gran retranca innata. Hai xente que intenta ter saídas memorables e no consegue nunca, outros fan varias cada día. O del era de nacemento. Un día nunha taberna que se caracterizaba pola pouca expresividade do taberneiro, que parecía mudo, acaboulle dicindo: "Pasapalabra, pon outras chiquitas". Tiña uns ollos vivarachos. De pillo. Axudaba a cantos podía. Tiña moito trato coa xente. Non podías ir con el pola rúa, parecía unha silva na que enganchaba en todos lados, da cantidade de xente que o saudaba. Víase que non era imposto. Era natural. Era cariño. Si alguén debería ser nomeado fillo predilecto de Sanxenxo seguro que Eugenio sería un deles. Merecíao.
Aínda que traballaba na caixa de aforros nunca deixou de lado a hostalería. Era herdeiro do que seu pai Román Vidal comezara alá pola década do anos trinta. Coa experiencia de Sanxenxo, e a complicidade da súa inseparable Maruja abren Casa Román en Pontevedra. Usan os mesmo criterios que en Sanxenxo: Bo produto. A partir de aí comeza a xurdir, a través de fillos e netos, toda unha serie de locais que teñen como raíz Casa Román. Casa Román en Pontevedra, O Rincón dos Barcos, A Rectoral, son nomes asociados a toda esta familia.
Lembrarei a Eugenio como o que era. Unha persoa vital. Orgulloso de ser de Sanxenxo. Pillo. Retranqueiro. Cariñoso. Rebulideiro. Amigo dos seus amigos. Mais por riba de todo lembrareino, xunto á súa Maruja, os dous coma unha gran galiña que debaixo das súas ás sempre acolle a todos os seus. Que a terra lle sexa leve.
PS.- Acendendo o coche para volver a Pontevedra escoito na radio do coche que finou anos Sinead O'Connor. Unha das mellores voces que escoitei. Muller chea de contradicións e tamén moi comprometida. Apoiou a integración do Ulster en Irlanda, quería unha Irlanda única. Rachou unha foto do Papa para denunciar as violacións e pederastia dalgúns membros da igrexa. Condenaba a dictadura chilena. Parece pouco, dirá alguén, mais para min é moito nun mundo no que moitos e moitas artistas preferen, na maioría das veces, absterse de tomar posición, de ir á comodidade. Tiña 56 anos, como dicimos aquí: era unha rapaza.
Acabo como empecei. Despois do de Geniño que me puxo moi triste. Veu o Sinead O'Connor. Día triste en Sanxenxo.