Pedro J. Peón Estévez
Píntame un conto
Esta historia foi artelhada por un colectivo de admiradores de Leonor González Prieto (Nené) como agasalho no seu 84 aniversario. A mítica lideresa ecoloxista de Pontevedra quixo partilhalo con toda a xente involucrada no ecoloxismo activo e pediume que vola enviase para que fagades o que estimedes comenente con ela.
A historia é ficticia agás a pintada na praia de Aguete e a posterior denuncia, que é feito real. Tamén o é Pepito Meijón, o marinense petroglifeiro maila desaparecida casa dos corazóns.
Grazas polo voso tempo.
Asinado: Amigos de Nené.
PÍNTAME UN CONTO
Desde o inicio dos tempos, a humanidade sentiuse atraída polas artes. A primeira delas foi, sen dúbida, o teatro. Todos os animais ( mamíferos, aves, insectos...) fan teatro desde ben cativos representado a caza, os combates, o amor. Tribos moi primitivas executan toda sorte de ritos e danzas para cada unha das súas actividades, xerálmente disfrazados e pintados de vivas cores. E aquí aparece a segunda manifestación artística humana: a pintura.
Todos sabemos, pouco ou moito, das covas de Altamira cos seus frescos cheos de cromatismo e movemento. Son a meirande manifestación de arte rupestre do mundo. E é xustamente aí, en Santillana del Mar, a carón do Cantábrico, onde comeza esta historia.
Hai moito, moitísimo tempo, que nas terras do norte vivía Zucko, un rapaz dunha tribo de "homosapiens" cazadores-recolectores que vivían en covas abertas na aba dunha lomba, covas que xa foran habitadas por outras xentes en tempos que non acordaban nin os máis velhos da tribo.
Zucko axudaba ós seus curtindo peles, cazando pequenos animais, colheitando froitas, coidando dos pequenos, facendo lume ou indo á procura de auga. Os homes adoitaban sair á a cazar as grandes presas como ursos, venados, cabalos, bisontes, xabarís...Zucko aínda non podía ir nas partidas de caza, que a miúdo duraban días. Tinha que contentarse con "xogar á caza" con outros rapaces despois de atender os labores comunitarios e da cova familiar, agora ben; entrar na Cova Grande estaba proibidísimo! Alí moraban os espíritos e calquera que fose sorprendido dentro sería condenado a morte polo Conselho de Anciáns.
Xa imaxinades o que ven agora, non si? Non hai nada melhor que imponher unha prohibición para que se incumpla. Non cabía melhor motivación para un espírito curioso e inquedo coma Zucko así que...
Unha noite escura entrou. Unha vez dentro prendeu un óso ( a médula ósea arde moi ben. Despide moita luz e case non fai fume ) O que alí viu deixouno abraiado. Os muros da galería continhan moitos debuxos de animais e homes en incribles esceas de caza. Desde aquel preciso momento Zucko quixo ser artista pintor. Pensou que aquelas imaxes ben podían ser melhoradas e contoulho, con moito segredo, a Tron, Prisest e Kunderaliam, os seus melhores amigos. Puxéronse mans á obra de contado. Con pólas armaron andamiaxes e, mentres Zucko riscaba cun buril no teito os contornos dos debuxos, un dábalhes cor e os outros facían pinturas, o que non era nada sinxelo. Usaban óxido de ferro para conseguir tonalidades amarelas, ocre e bermelhas. O negro formábano con carbón vexetal e auga. Tamén adoitaban usar graxa animal como aglutinante e facer bermelho con sangue. A hematíes mantinha a súa cor viva grazas á alta humidade da caverna. O famoso bisonte foi obra destes artistas clandestinos. Todos os labores se facían á luz de múltiples fachos de tútano óseo polo día ou pola noite ás escapadas, para non levantar sospeitas, pero foron igualmente descubertos e xulgados polo Conselho de Anciáns. Foi o final da Escola Secreta de Arte Rupestre de Altamira.
Os patriarcas compadecéronse deles por seren nenos e commutáronlhes a pena de morte polo desterro. Antes de proseguir co relato cómpre dar unhas breves explicacións: As covas estiveron habitadas ó longo de 22.000 anos (desde os -35.000 ata os -13.000, abarcando ata catro períodos dentro do Paleolítico Superior ) Prisest e Kunderaliam eran mulheres. Quen descubriu as covas, séculos máis tarde, hachou a entrada principal da cova atrancada por un suposto derrubo natural. Nada diso foi verdade. A galería foi cegada por orde do Conselho de Anciáns para que ninguén máis a profanase.
Tron e Prisest fóronse cara o sur; ao interior da panínsula. Pola súa banda, Zucko marchou cara o nacente e despois ó norte acadando o que hoxe é a Bretanha francesa. Chegou a atribuírselhe a decoración da gruta de Lascaux ó seu paso por Périgord, pero tan só e unha hipótese sen fundamento.
Kunderaliam botou a andar tras do sol, sen perder o mar de vista pola súa dereita, propondose caminhar ata que se acabase o mundo. Chegou a un lugar onde só tinha por diante a inmensidade do océano e acordou ficar para sempre naquela terra. Moi logo atopou acubilho nunha tribo e tivo filhos ós que aprendeu a gravar nas laxas. Algúns gravados dos seus moitos descendentes aínda perduran pero sen as cores, pois foron borradas por mor da erosión da auga, o sol e o aire.
Co andar dos séculos, algúns descendentes seus herdadron o seu saber e inzaron as laxas do noso país de petróglifos. Poucos saben hoxe que todo este patrimonio provén daquela nosa Micaelánxela cavernícola chamada Kunderaliam pero, coma así, o seu arte chegou ata ós nosos días herdado xenéticamente por algúns ( escasos ) individuos. Pois veredes...
... Se ides caminhando pola estrada das praias de Marín, en chegando a Mogor veredes alá no fondo, onde o mar bate, unha chea de inscricións un tanto surrealistas e preguntarédesvos: " Quen sería o tolo que tal fixo...?" Pois iso: un tolo. Un encantador tolo petroglifeiro chamado Xosé Meijón que, sen facer mal a ninguén e sen cobrar nada, deixounos un maravilhoso patrimonio, hoxe esquecido e maltratado. A súa Capela Sixtina era a " Casa dos Corazóns " que lhe chamaban así porque tinha a fachada adornada cos corazóns das sete espadas en varios tamanhos e a diferentes alturas. Hai tempo que foi derrubada. A ver, pensemos un pouco: un tolo, un inocente grava toda unha fachada pétrea ás agachadas. É como se fora obra da natureza; non houbo premeditación nin maldade. Por outra banda, o povo de xeito espontáneo ponlhe nome ó conxunto: Casa dos Corazóns. Haberá denominación máis fermosa no mundo? Pepito Meijón (como popularmente lhe chamaban) non foi desterrado por estes feitos porque era un pobre tolo; un tolo marabilhoso.
Vaites que aínda non hai moito, e perto da praia que falabamos, unha descendente da pintora de Altamira deixaba a súa pegada no litoral. Seica non era a primeira vez que o facía pero desta foi cachada e denunciada. Polo dagora aínda non foi desterrada...nin embreada e emplumada..nin azoutada na praza pública...nin rapada ó cero...nin chamuscada na fogueira... nin... Non é unha nena coma Zucko, nin é tola coma Meijón... O caso é que as autoridades autoritarias non saben que facer con ela ( ou non ousan )
Referíase a ela o Poeta cando dicía: " Do mar pola orela / eu vina pasar / na fronte unha estrela / ( e o pincel na man ) ?
-
E logo cal é o delito desa mulher?
-
Non sei. Defender a ría, suponho.
-
Entou que foi o que pintou?
-
Ence PECHE XÁ !!!
(Lido no 84 aniversario da grande Nené, a veterana activista a prol da ecoloxía)