Carlos Xerardo Casais
Palabras engaioladas: malditos plásticos
"Malditos plásticos", murmuraba dende o meu interior máis profundo, mentres me adentraba no labirinto de corredores do supermercado. A compra semanal, esa rutina tan mundana e, a fin de contas, tan necesaria, convertéraseme nunha aventura solitaria entre estantes e produtos envasados. Extraín de xeito mecánico unha moeda do meu peto para liberar das cadeas a un dos carriños da ringleira, e alí estaba eu, disposto a enfrontarme á xungla de ofertas, etiquetas e códigos de barras espallados pola área comercial.
Un paquete de ovos?, si, pero só media ducia. Non hai necesidade de máis, cando a soidade é a compañeira habitual nas comidas. Lentellas?, unha ollada fugaz ao armario da miña memoria confirmoume que aínda quedaban algunhas no segundo andel da despensa, iso si, estou case seguro que ao límite da caducidade. O expositor frigorífico do polo tentoume coas súas ás, esas pequenas delicias que prometen un festín modesto, pero satisfactorio. "Red Bull dáche ás", di a propaganda, pero eu xa tiña as miñas pousadas no carriño, listas para ser cociñadas na fritideira de aire e gozadas sen necesidade de enerxéticos.
Coa listaxe da compra gravada nos miolos, proseguín o meu percorrido. Tomates?, poucos, que o meu estado senlleiro non dá para os consumir rápido e o paso tempo condénaos irremediablemente a podrecerse. Pan de molde?, imprescindible, aínda que o seu destino sexa tostarse baixo a calor matinal. Xa postos, preciso dos seus compañeiros inseparables: manteiga sen sal e marmelada de arandos. Cereais?, pois tamén, porque o almorzo é sagrado, mesmo cando non queda máis que o eco das súas migallas no fondo da bolsa. Café?, vaia preguntas fas! claro, ho, claro!
A sección dos lácteos recibiume entusiasmado e cunha sinfonía de iogures multicolores, aliñados coma un coro listo para unha grande ovación. Pero o tempo preme e as distraccións non teñen cabida na miña dilatada axenda. Iogur natural e talvez un deses con sabor a froitas do bosque, para darlle, máis que nada, un toque de variedade á rutina e un achegue de vitaminas falsificadas.
As verduras esperábanme coa súa frescura e variación de tonalidades. As cenorias, nunha demostración de flexibilidade, estirábanse cara ao infinito. Que axilidade!, pensei, mentres elixía as máis vibrantes e sedutoras. Espinacas e pementos de vívidos pigmentos sumáronse ao festín visual no meu carriño. Viva o caroteno!, berrou o interior da miña epiderme, ávida de melanina.
Na sección de bebidas, as latas de refresco celebraban a miña presenza en silencio, chocando entre si, como de costume, nun brinde sutil e secreto. Auga mineral para a sede e unha botella de viño tinto para eses momentos nos que a alma pide un grolo. No viño non se pode nin se debe escatimar, hai que tratarse ben a un mesmo; reflexiono e non me levo a contra.
Chegado ao reino dos conxelados, os chícharos lanzáronse nunha carreira olímpica cara ao bordo do andel. O xeado de vainilla para edulcorar as noites e as verduras conxeladas para cando a preguiza gañe a batalla, recibíronme con ansiedade; noteino coa primeira ollada.
Puiden comprobar que no andel de embutidos envasados o xamón e mesmo ao seu carón o queixo gouda levaban un ritmo monótono de catro por catro: xamón, plástico, queixo, plástico, xamón, plástico, queixo, plástico... Un baile de rebandas que víñase repetindo sen fin, unha secuencia que, talvez, fose mesmo a metáfora da miña vida cotiá. A reflexión non me deu para máis e ademais tiña algo de présa.
O corredor das especias ofreceume aromas e sabores de todas as latitudes. Ourego?, perfecto para esas noites de pizza caseira. Allo en po?, diría que si, porque a vida é demasiado curta para pelar allos e pasarse frotando as mans baixo da billa un bo anaco do meu tempo.
A sección de pastelaría tentoume coas súas doces melodías e cánticos de serea, pero resistín impertérrito. Só unhas galletas integrais dobraron o meu espírito, pero fíxeno só para acougar esa angustia que me entra cando estou a ver unha serie de terror.
Na travesía dos artigos de limpeza, escollín un suavizante con recendo a lavanda, porque mesmo a roupa merece un pouco de poesía e caricias. Tiven dúbidas se escoller o rosa ou azul. Para que non houbese suspicacias, comporteime políticamente correcto e escollín o branco. Agora que o penso, igual fixen mal.
Antes de enfrontarme á caixa, unha última indulxencia: noces e améndoas para os antollos de entre horas e un par de bolsas de patacas fritidas para eses fins de semana de maratón de tele na casa. Un equilibrio perfecto entre o saudable e o caprichoso.
Co carro cheo e o corazón lixeiro, paguei e saín do supermercado. Os plásticos podían conspirar e danzar, pero a miña despensa estaba a salvo, lista para outra semana neste mundo de solitarios banquetes e plásticos malditos. Quen sabe? Nun mundo onde os envases bailan por todas partes, todo é posible.
E talvez, só talvez, o xamón e o queixo gouda uniríanse ao espectáculo, deixando atrás o seu monótono baile para revelar as súas verdadeiras paixóns ocultas.