Ramiro Espiño
Quen manexa a miña barca?
Lonxe queda o ano 1983. Moitos nin sequera recordarán que por aquel entón José María Calviño, recén nomeado director de Televisión Española, optou por cambiar o sistema de designación de representante de España no Festival de Eurovisión, elixindo polo "democratico" sistema do "dedo", á cantante Remedios Amaya.
A sevillana defendeu un tema titulado Quen manexa a miña barca? O resultado, para aqueles máis novos que non o saiban, foi magnífico. ÿltima posición, sen un só voto! O "éxito" foi tan brutal que só un ano despois Remedios Amaya se retiraba dos escenarios.
O festival celebrábase nun auditorio ou teatro. O mesmo que a xunta xeral de accionistas do Pontevedra. E a letra da canción, nalgunha estrofa, inevitablemente lévame a tristes paralelismos e preguntas sen resposta.
A principal desas preguntas, precisamente, fai alusión ao título da canción. Porque o sucedido nesa xunta, ademais de tristura, xérame inquietude. Inquietude polo futuro dun Pontevedra vítima dunha constante sucesión de guerras intestinas e loitas polo poder, que seguen levando á entidade directa ao precipicio (e quixera equivocarme).
Nesas guerras quedou claramente de manifesto a existencia de polo menos dous bandos perfectamente diferenciados e témome que dificilmente reconciliables. Dunha parte Lupe Murillo, co apoio de Ricardo Tilve, de Mauricio Rodríguez (ausente, pero representado), e dalgún outro que cando se faga pública a lista de asistentes, seguramente sorprenderá a moitos. Da outra os representantes de Peñas de afeccionados e accionistas minoritarios, liderados por José Antonio Millán e Alberto Argibay.
E no medio, ou non se sabe ben onde, quen podería e debería decidir polo seu peso accionarial. Fernando Gómez, representante do máximo accionista, Administradores de Economía, que non deixou claro se sobe, se baixa, se queda en metade da escaleira, ou simplemente caeu dunha guindeira, adoptando decisións dificilmente entendibles e contraditorias, como o feito de permitir a designación de conselleiros, sen votar en contra, para logo anunciar a súa impugnación. Feito que chama máis a atención sabendo que nas horas previas á xunta mantivo unha tan longa como desconcertante reunión, da que algún día pode que falemos.
Unha cousa quedou evidenciada e é que estratexicamente Lupe Murillo deu sopas con tirafonda aos seus supostos rivais. As súas manobras foron sinxelamente perfectas e conseguiron o obxectivo de pillar por sorpresa o inimigo.
Primeiro presentando a súa renuncia á ratificación no consello, pode que en previsión de que se confirmase o rumor que apuntaba nas horas previas á posibilidade de que a maioría accionarial votase en contra, o que a deixaría nunha situación de claro desaire.
E despois facendo que Ricardo Tilve, quen aínda goza dun máis que aceptable cartel entre un amplo sector da afección, se propuxese a si mesmo e a outras catro persoas, a maioría das cales están directamente vinculadas laboral ou profesionalmente coa mesma Murillo.
O sucedido, ademais de ser máis ben pouco edificante, deixa un escenario francamente complicado. Quizais do máis sensato que se escoitou na xunta, na que teño que eloxiar o tempero, a paciencia e o exercicio de boa vontade do actual presidente, José Manuel Fernández para lidar un "touro complicado e con resabios", foi o chamamento do propio Fernández e dun accionista como Vicente Peña, que se dirixiu aos máximos accionistas, dicindo "les pediría que pacten ya en favor del club y no en atención a sus intereses personales".
Porque esa foi a sensación final coa que moitos saímos do Principal. A de que por enriba do Pontevedra hai non se sabe qué intereses que están a lastrar o presente e futuro, mesmo poñendo en perigo a viabilidade da entidade.
Á fin e ao cabo, por segundo exercicio consecutivo o club non consegue os seus obxectivos, nin deportivos nin económicos (outra perda sideral na conta de resultados), mentres seguimos buscando quen de verdade queira loitar por tratar de endereitar a nave e pasamos dunhas contas que "estaban claras" a esas mesmas contas que poñen ao descuberto un negro futuro e unha nefasta xestión.
E coa fractura social palpable, unha nova pregunta ao aire lanzada por outro accionista: con estes quen cren que vai poñer diñeiro noutra ampliación de capital?
Ese é outro dos problemas. Porque para invitar ao investimento, ao apoio económico de particulares, hai que xerar dúas cousas: CONFIANZA e ILUSIÿN. O que me leva ao principio, á letra da canción recordan? Dicía quen manexa a miña barca, quen? E seguía "que á deriva me leva, quen"...
Pois iso. Que non estaría de máis coñecer quen move os fíos e se de verdade hai xente disposta a traballar ou simplemente "marionetas". Pero por riba de todo conveniente sería que uns e outros fixesen un exercicio de responsabilidade e se comprometesen a gobernar esa barca, remando todos na mesma dirección.
Porque xa saben, o resultado final dunha mala canción e unha desafortunada posta en escena foi "Spain, zero points"...