Got Talent devolve a esperanza a Betsy Remedios, a exiliada cubana máis querida de Marín
Por Manu Otero
Apenas leva un ano no seu novo fogar, pero a cubana Betsy Remedios xa se fixo un oco no corazón de media España. Moito menos tempo necesitou para gañarse o agarimo dos marinenses, que a acolleron na Noiteboa do 2021, despois dos seus tres longos meses de travesía por Europa e cunha horrible estancia nun campo de refuxiados en Grecia, no que acabou tras fuxir da ditadura de Cuba.
Conquistar aos españois fíxoo tamén no Nadal, a través da televisión, cunha soberbia actuación na final do programa Got Talent, que marcou un antes e un despois na vida desta intérprete de canto lírico de 33 anos.
"Got Talent sacoume do precipicio no que estaba. Foi o meu punto de inflexión. Se non me chega a pasar, non volvería a cantar, así de simple", asegura Betsy. O seu paso polo programa devolveulle ademais a esperanza en recuperar a vocación que non puido meter na maleta cando abandonou o seu fogar en Cuba.
"Eu decidira non cantar máis porque xa tiña unha certa idade, ía custar moito comezar desde cero, nun proceso de asilo político, nun país estranxeiro. Pero Got Talent devolveume a ilusión", remarca. Non só polo éxito da súa interpretación da aria Raíña da Noite da Frauta Máxica de Mozart nunha semifinal na que triunfou a pesar de estar con gripe e sen voz. Nin tampouco por deixar pampo tanto ao público como ao xurado coa súa particular versión da Suite Número 3 de Bach na gran final.
Máis ben pola sorpresa que o programa de Telecinco tíñalle preparada. "Tíñanme dúas sorpresas. Un vídeo da miña familia en Cuba e unha carta do Teatro da Zarzuela para convidarme a unha audición presencial", relata mostrando no seu móbil un momento no que foi incapaz de conter as bágoas.
Polo momento aínda descoñece cando a citarán, pero está agarrada a un cravo ardendo do que non pensa soltarse. "Non me chamaron, pero eu xa estou a estudar e preparándome. Teño fe en que me chamen porque eu sen a música, morro", recoñece sen despegar os pés do chan e mirando de esguello o seu plan de vida B: formarse na rama da medicina, algo que compaxinaría co seu recentemente conseguido posto de traballo nun supermercado en Marín, onde reside desde hai un ano.
Na vila xa é toda unha celebridade, pero é aínda máis coñecida no seu país de orixe no que os programas de Got Talent España teñen unha gran audiencia. "En Cuba veo todo o mundo, de todas as esferas", recoñece contando graciosas anécdotas dos amigos que mantén no Caribe. "Moitas amizades dicíanme que desde que me fixen famosa xa non lles escribo. Eu explicáballes que tiña unha vida paralela, mentres estaba co de Got Talent, espertábame cada día pensando en ver que fago coa miña vida buscando traballo no que me aparecese", relata.
¡QUÉ VOZ! Impresionante
— Got Talent España (@GotTalentES) December 20, 2022
#GotTalentFinal
https://t.co/fenrUL3cxH pic.twitter.com/WvYl9ADAji
Foron os seus amigos os que a animaron a presentarse. "Eu non me vía, pero ao final vin que non tiña nada que perder", admite. Así, poucos días despois de aterrar en España gravou a súa primeira audición e enviouna. Moitos meses despois, recibiu resposta. Estaba citada para un cásting presencial en Madrid. "Había unha cola inmensa, foi o día enteiro, eu xa me sentía gañadora só por entrar", confesa con humildade. Pero seguiu avanzando, superou a primeira criba xa televisada, logo aceptou o reto de Risto de interpretar a obra mestra de Mozart e superouno a pesar da súa afonía e finalmente cumpriu o soño de estar entre os doce mellores concursantes.
"A final foi marabillosa. Non estiven entre os catro máis votados, pero sentín satisfeita porque cheguei ben de voz e leveime o eloxio do xurado", afirma con satisfacción nun inicio de festas do Nadal que serán para sempre inesquecibles, a pesar de pasalas soa e lonxe dos seus seres queridos.
Algo que para ela foi un dos transos máis duros da súa vida. E iso que desde que puxo rumbo ao vello continente no verán do 2021, tivo que afrontar incontables problemas.
De Cuba voou a Rusia porque "é un dos poucos países que ten libre visado para os cubanos". Alí conviviu cunha amiga compatriota durante dous meses e medio. Pero esgotábaselle o tempo de estancia e debía volver facer as maletas. Regresar a Cuba non era unha opción. Así que se moveu a outro país que facilita a chegada de cubanos: Serbia. E aí todo empezou a torcerse.
"A miña benvida en Serbia foi que me asaltaron e case me matan", resume o asalto que sufriu por parte dun grupo de dez homes e do que se librou grazas á axuda de dous cidadáns kosovares. "Foron dous anxos que Deus puxo no meu camiño para que me salvasen", agradece.
Tras repoñerse física e psicoloxicamente do ataque, camiñou ata Macedonia do Norte. E desde alí a Grecia, onde foi detida ata en cinco ocasiones pola súa condición de inmigrante ilegal. "Un día detivéronnos a 120 cubanos", comeza a historia que lle levou a un campo de refuxiados en Atenas.
"Daqueles 120 só tomaron presos a once homes e cinco mulleres. Aos demais soltáronos. Pasei días nun calabozo, non sabía se era de día ou de noite. Logo ás mulleres leváronnos a un campamento de refuxiados e aos homes directamente a prisión, con condicións moitísimo peores que as nosas. Dicíannos que nos ían a deportar a través de Turquía. Ese tempo que estiven en Grecia as condicións foron pésimas. Todo o tempo tratáronnos mal, pero houbo un punto de inflexión", relata.
Tratábase dun enorme campo de refuxiados no que só había dous contedores para mulleres, que o compartía con "cubanas, sirias, afgás, paquistanís e unha de China". Un día, unha das súas compañeiras animouna a cantar para combater a depresión. Ela aceptou. "Saín fóra do contedor e empecei a cantar ópera, achegáronse as mozas e tamén as gardas que nos estaban custodiando. quedaron sorprendidas e aí houbo un cambio. Cantei tres días antes de que nos soltasen, pero por mor diso nos pregutaron por que estabamos alí e entendérono, antes tratábannos terriblemente mal", lembra.
Un final menos amargo que non adoza o mal grolo que pasou no país heleno. "Esa etapa en Grecia foi das máis dificiles, ata que logrei saír do campamento e chegar a España", detalla con alivio.
Marín foi e é o seu primeiro fogar en España. Unha vez que puxo os pés en Galicia, o primeiro que fixo foi acudir á Policía Nacional para solicitar asilo político, que é un dereito que teñen cidadáns que foxen de países con réximes non democráticos.
Na vila marinense reside con tres compatriotas que completaron o súa mesma travesía. Eles foron todo un apoio para Betsy, pero nada sería tan sinxelo sen a axuda dos voluntarios da oenegué Sor Elvira, que a axudaron a sentirse como na casa. "Non foi un ano fácil, pero se fago balance, pesa máis o bo que o malo. A oenegué que me atendeu, que é Sor Elvira, foron un apoio inmenso. Máis que unha oenegué, volvéronse parte da miña vida", agradece emocionada e con ollos vidriosos.
A mesma mirada que pon cando lembra a vida á que tivo que renunciar en Cuba por culpa da represión e falta de liberdade de expresión do aínda persistente réxime castrista. "Foi unha decisión moi dura, pero tocábame porque chegou un momento no que toquei fondo, sentíame asfixiada porque non podía dicir o que eu pensaba. E volvinme unha bomba de tempo que podía explotar en calquera momento. Por iso dixen que me tiña que ir, porque se eu estalaba ía traer consecuencias para min e para a miña xente", asume.
O máis doloroso non foi aparcar a súa carreira como artista, formaba parte de varios grupos de teatro e de comedia, gravara o seu primeiro programa e gozaba dun recoñecido prestixio nos círculos mellor valorados da música lírica e popular do país caribeño. O máis duro foi irse sen poder despedirse da súa avoa, que xa suma 95 primaveras e teme non poder volver vela. "Ela é o centro da miña vida, foi a que me criou, pero tiven que irme sen depedirme porque pola pandemia non podiamos movernos entre provincias", detalla citando tamén aos seus pais e o seu irmán.
Do seu pai sacou a paixón pola música. "Dicíame desde os sete anos que eu ía cantar ópera e iso que non sabía nin o que era", lembra a súa infancia nun pequeno pobo de Olguín. De feito, antes de lanzarse a perseguir o seu soño titulouse e exerceu como economista. Foi aos 22 anos, cando ingresou na Universidade para estudar a licenciatura de canto lírico. Cinco anos despois licenciouse xa cunha incipiente e prometedora carreira que, agora si, espera que teña continuidade na terra do seu bisavó, en Galicia.
Tanto é así, que uno dos seus propósitos para este 2023 é organizar un concerto en Pontevedra e en Marín. Reserven butaca porque ninguén debería perdelo.