Teresa Casal
O ministro Wert
Nos primeiros anos sesenta en Pontevedra había un único Instituto de Ensinanza Media, era "O Instituto" e era mixto "daquela maneira". Os nenos tiñan a súas aulas no piso inferior e as rapazas no superior. Cando eu fixen segundo de bacharelato xa o espazo non daba para máis e a nosa clase estaba ubicada nun dos torreóns que coroan o edificio. Accediamos alí a través dunha escaleira de caracol dende outra aula, e a nosa, que hai que dicir que nos encantaba, tiña unha misteriosa porta na parede posterior que un bo día descubrimos que era unha especie de fallado cuns ventanucos que daban a Avenida de Montero Rios ou Gran Vía, que tamén se chamaba así daquela. Alí nos escondíamos cando non queríamos asistir a algunha das clases por distintos motivos, non saber a lección, non levar os deberes feitos ou, simplemente para "copar" a clase. Teño que dicir que non todas as alumnas facían estas cousas, pero había un grupiño que, con certa frecuencia, ocupábamos aquel pequeno refuxio.
Polo Nadal celebrábase a festa dos encerados, que consistía en que os alumnos e alumnas facían un debuxo no encerado da súa áula alusivo a festividade e a miña clase tiña un problema. A escaleira de caracol era un obstáculo insalvable para os pais e nais, profesores e demais persoas maiores que visitaban e evaluaban o traballo feito por nos, aparte de ser a aula mais fea de todo o Instituto, a pesares do moito que a moitas de nós nos gustaba polos secretiños que contei, e polo tanto, non nos deixaban participar no concurso.
Conseguimos que, sen que servira de precedente, nos deixaran unirnos cos nenos de segundo, que tiñan un aula estupenda na planta baixa, e así poder levar adiante a nosa idea que, teño que confesar, era unha trampiña inocente: que o debuxo o fixera a irmán maior dunha das nenas do grupo que sabía debuxar moi ben. O problema era como metiamos a moza na aula sen que se enteara ninguén. A solución apareceu pronto. A clase tiña un gran ventanal no lateral do edificio que daba os xardíns das palmeiras, así que mentres unhas vixiaban, outras axudaban a nosa artista a trepar pola ventá, e despois subíamos as demais que non precisabamos de axuda por que estabamos acostumadas a subir os árbores neses veraneos rurais dos que xa falei aquí algunha vez.
Non tivemos moito éxito, a verdade, porque non me lembro moi ben de en que momento descubriuse o pastel e quedamos sen premio, pero a aventura estaba feita e iso era o que contaba e a convivencia cos rapaces pareceunos a todas estupenda e moi enriquecedora.
O culpable de que viñeran a miña cabeza estas lembranzas, non é outro que o Ministro de Educación, o Sr. Wert, a quen eu humildemente recomendaríalle que se presente un casting para actuar na saga Crepúsculo, tan de moda entre a xente nova. Polo seu sorriso vampírico, penso que non precisaría de moita caracterización, ademais de polo seu afán de españolizar a todo o mundo sen ter en conta que o orgullo cada quen deposítao onde lle da real gana, en uso da liberdade de espírito que polo de agora aínda non foron quen de quitarnos. E tamén por ese empeño en segregar os rapaces das rapazas, cando unha morea de xente pensamos que estudar, xogar, traballar, vivir xuntos é algo non só bo, senón necesario para que o día de mañá os nenos e nenas de hoxe sexan persoas de ben, educadas, comprensivas, solidarias, intelixentes.
7.12.2012