Ramiro Espiño
In Memoriam José Manuel Crespo
Hai un ano dixeches adeus. En silencio. Conservaches no teu rostro ese bonito sorriso que iluminaba a túa cara a diario, que alegraba a cuantos quérenche (que son lexión). Moitos, a pesar de sabelo desde o primeiro momento, non nos faciamos á idea de que cando o cinco de xuño descubríronche a túa cruel enfermidade, en apenas seis meses iríaste do noso lado.
Loitaches. Sempre cun sorriso na boca. Ao teu lado fixérono os teus seres máis queridos e próximos. Ata que xa non se puido máis. Todos distedes un exemplo de valor, de amor, de enteireza. E, desde onde esteas, saberás que ese amor segue vivo. Non hai máis que escoitar como Bea e Estela, especialmente elas, seguen falando de "o seu agarimo", así dicíache a nena nas túas últimas semanas entre nós, lembras?
Con 38 anos e unha marabillosa vida por vivir, apartáronche do que máis querías. A túa muller, Bea, a túa pequena e preciosa filla Estela, os teus sogros, Tere e José Luis, os teus cuñados, Tere e Josiño. E os teus amigos. Os teus compañeiros de traballo en Treves. Todos che botamos de menos e ao mesmo tempo sabemos que vives un pouco en nós, porque deixaches pegada, soubeches gañar un pedazo dos nosos corazóns. Bo, un pedazo ou máis ben o corazón enteiro.
Chegaches a Pontevedra desde o teu Ferrol natal. Non che gustába. Quen che ía a dicir que acabarías amando unha cidade na que atoparías o AMOR, así, con maiúsculas. Si, xa sei que todo empezou en Sanxenxo e que entre a timidez da túa Bea e a túa propia, case hai que empuxarvos. Porque home, decidirche custouche nada menos que sete anos. Iso si, cando o fixestes o voso foi un conto de fadas, desde aquel verán de 2008, culminado coa chegada da vosa princesa Estela tres anos despois, tamén no verán.
Dáste conta que a vosa vida está presidida polo verán? Non podía ser doutra maneira cando se xuntan dous soles. Pois eses soles seguen xuntos na distancia. Atrás vai quedando a dor inicial, substituído polos recordos de tanta felicidade compartida.
Dicía Baltasar Gracián "o bo se breve, dúas veces bo". Pois o voso foi breve, si, inxusto que terminase tan pronto, tamén, pero foi (e segue sendo) sinxelamente magnífico.
Adeus, José Manuel. Ou mellor, ata logo. Desde hai un ano sabemos que alá arriba hai un anxo que nos protexe.