Teresa Casal
Cartas doutros tempos
Hoxe hai un montón de temas de actualidade, o novo Papa, un Francisco (Acabarán chamándoo Papa Paco?), arxentino e xesuíta, novidades que están a dar e darán moito que falar, o fútbol, marabilla que fai esquecer as penas cando son os nosos os que trunfan, neste caso por partida dobre, a Xunta recortando de novo nun tema tan sensible e importante para as familias como é os comedores escolares, canto custou poñelos en marcha hai uns anos. Lémbraste Vanesa, Cáceres?, a sentencia do Tribunal da UE sobre a lei hipotecaria española
Eu non quero falar destas cousas hoxe, porque esta noite soñei que recibía unha carta. Si, o carteiro chamaba a miña porta e dábame unha carta de verdade, non as que se reciben hoxe en día que só traen facturas, extractos bancarios, notificacións de facenda, ou da seguridade social ou propaganda de todo tipo. Correspondencia que remata case sempre no cubo do lixo adicado ó papel e cartón. Non tal. Era unha carta das de antes, co meu nome e direción escritos a man, co seu remite e seu selo e mataselos. E, claro, a miña cabeciña comezou a repasar tantas e tantas cartas recibidas o longo do tempo, cartas de amigas, cartas de amor, cartas de despedida, cartas con boas e con malas novas.
Lembreime de cómo subía as escaleiras da miña casa a volta do colexio, correndo e berrando abrir!!! Para non perder nin un segundo en chamar o timbre e preguntando si pasara o carteiro e chegara algo para min. Eran os tempos en que tiña un mozo en Guinea e mais ou menos á semana recibía unha carta na que me contaba como o pasaba por alí e sempre remataba con un "tuyo" e a súa firma. Aqueles intres eran os mellores do día, de moitos días.
Despois, xa estudante en Santiago un gran amigo marchara o viaxe de estudos dos mariños embarcado no Elcano e as súas cartas chegaban en paquetes de quince ou vinte, porque só podían botalas o correo cando facían escala nalgún porto e entón chegábanme cartas con mataselos de Bos Aires, Montevideo ou San Francisco. E canto presumía eu daquela correspondencia!. O conserxe do Hostal onde vivía coa miña irmá tomábame o pelo cada vez que chegaban aqueles paquetes e me preguntaba que si me estaban a propoñer para algún concurso de beleza. Eu corría a miña habitación e aquela tarde xa non me adicaba a outra cousa que ler e contestar.
Mais adiante tiven un noivo dos que se chamaban formais e nos veráns cando eu voltaba a Pontevedra e el estaba nas milicias universitarias, tamén era bastante prolífico na arte epistolar, porque, ademais era un pouco (ou un moito) poeta e escribía cousas moi bonitas e profundas.
Despois xa non houbo moitas mais cartas destas. Meu home, antes de ser tal, pouco me escribiu porque vivíamos na mesma cidade e as poucas veces que el viaxaba a súa casa, non mandaba cartas, escribía unhas postais con letra apertadiña pero sen intimidade, porque enviábanse sen sobre e aínda que me fixeran ilusión, non tiñan o encanto das verbas ocultas, só para min que contiñan aqueles sobres pechados con aquela goma que sabía tan mal ó pasar a lingua por ela.
Unha cousa da que me arrepentín moitas veces foi destruír todas aquelas cartas, caixóns cheos de verbas, de sentimentos, de lembranzas. Unhas veces por celos, outras por rabia ou despecho dunha ou outra banda, pero todas remataron queimadas, co fermoso que sería poder telas relido cando o tempo xa puxera a distancia precisa para só apreciar o seu contido, sen amor, sen dor, sen remordementos, só cun grandísimo agarimo polos que as escribiron e moita morriña polos tempos que nunca voltarán.
15.03.2013