Antón Roel Villanueva
O vello barrio da infancia
Velaí acabado de remodelar o barrio da Virxe do Camiño.
Na nosa infancia aínda era de terra, ao seu lado pasaba a vía do tren polo que hoxe é a rúa de Eduardo Pondal.
Na entrada do barrio existiu unha caseta de arbitrios que era onde as leiteiras e as vendedoras de legumes pagaban as taxas para poder vender na cidade.
Tiña unha ponte de pedra que o unía co Gorgullón e cando pasaba o tren asomabámonos á varanda e o fume tirábanos para atrás.
Era un barrio pequeno, pero era nosa República Independente e defendiámolo doutros máis grandes, se facía falta con pedras. Tiña dúas tendas das de comprar ao fiado, a de Manolo e a de Argimiro, e dúas tabemas, O Enchufe e A Porcona, un Cruceiro de Pedra, un Muíño de Vento e catro puntos de luz, iso era todo, pero para nós era o mellor barrio do mundo.
Só iamos ao centro en contadas ocasións, o Domingo de Ramos que era cando estreabamos a roupa de todo o ano, nas festas da Peregrina e na dos Maios.
O barrio era o noso mundo e non precisabamos saír del. O noso espazo vital era a contorna do río dos Gafos cando aínda estaba descuberto, eran os baños no río na calor do verán, a despensa onde tiñamos todo o que precisabamos para facer os Maios, carrexabamos ramaxes de leña en nubes de po cando a Fogueira polo San Xoán.
O que hoxe é a praza da Constitución era o noso campo de xogos, cando saíamos das sesións de cinema, o Gafos era o Amazonas nas pelis de Tarzán, o Colorado nas de indios e vaqueiros, ou o Nilo cos Dez Mandamentos.
Cando aínda estaba a estación do tren carrexabamos o carbón que caía nas vías para as lareiras das casas do barrio no frío da invernada.
A encrucillada da Virxe do Camiño con José Casal era nosa Praza Maior, alí faciamos as Fogueiras e os Maios.
Cando viñan os titiriteros de Barriga Verde e as compañías de teatro ambulante, os servizos do bar do Enchufe facían de camerino, todos os veciños iamos coas cadeiras das casas.
Naquel tempo máis que un barrio era unha gran familia onde todos coñecíanse e axudábanse.
Un día tapáronnos o río, montamos no último tren que pasou polo barrio que ía ao futuro e, de súpeto, rematou a infancia.
Gústame como quedou a rúa, aínda que a min persoalmente gustaríame con máis árbores.
Os peregrinos pasan, pero os veciños gustan de ter árbores ao seu lado, ver como van crecendo como dan sombra no verán, como mudan de cor as follas no outono e como caen no inverno, e na primavera como aniñan nas ramas os pajaritos e escoitar o seu canto. As árbores humanizan as rúas.
Pero como quedou téñeno que valorar os actuais veciños.
Alégrome de que o barrio onde pasei os mellores momentos da vida, que sempre foi paso de peregrinos e leiteiras que nos ían deixando pousos de cultura e sabedoría, prospere.
Agora que con tristeza non vivo nel, cando paso pecho os ollos e sinto o asubío do tren ao entrar na estación e o aroma da froita que roubabamos nas leiras.
Os barrios son a nosa patria da infancia.
ANTON ROEL VILLANUEVA