Ramiro Espiño
In memoriam. Ata sempre, amigo doutor Calvo Brea!
Fóisenos un MÉDICO, así, con maiúsculas, vocacional como poucos, dos de antes, dos que non dubidaban en levantarse de madrugada se un paciente necesitáballe para visitarlle a domicilio, pero sobre todo fóisenos un AMIGO, con maiúsculas aínda máis grandes. Porque Manolo Calvo Brea non tiña pacientes, tiña amigos, polos que se desvelaba, preocupábase, aos que non só trataba dos seus problemas de saúde, senón que lles facía de conselleiro, psicólogo, confesor e asesor desinteresado.
Non por tristemente esperada durante xa bastante tempo, a noticia do falecemento do Doutor causounos menos conmoción. Nunca estás preparado para que se vaia un home bo, que deixa un baleiro tremendo na súa familia, pero tamén no corazón de miles de pontevedreses cos que se cruzaba cada día pola rúa. Acompañarlle no curto camiño entre o seu domicilio e a súa consulta era ás veces un entrañable suplicio. Manolo tiña que pararse, e facíao sempre cun sorriso, a cada dez pasos para atender a algún coñecido.
Nestes difíciles tempos nos que necesitamos máis que nunca aos profesionais da Sanidade, perdemos a un dos máis grandes. Admirable en todo o que facía, como admirable foi a súa actitude e resignación para afrontar a sucesión de complicacións que, despois dunha longa e dolorosa loita, levada de forma exemplar, terminou coa súa vida.
Nin un mal xesto, nin unha mala palabra cara a ninguén, nin unha queixa. Despois de apartarse da súa consulta forzosamente cando a enfermidade deulle os primeiros paus, en canto tivo unha mínima melloría, volveu ao seu, atendendo aos seus pacientes e amigos, aos que lles explicaba a súa situación sempre sen perder o sorriso.
Tivo que deixalo cando xa o proceso achegábase ao final e aínda entón atopou a fortaleza de ánimo para acudir ao Quirón Saúde e despedirse das súas compañeiras e compañeiros, médicos, enfermeiras, auxiliares, cunha enteireza tal que só fixo aumentar a admiración e o agarimo que ao longo de toda a súa vida soubo sempre gañarse.
Escribo estas liñas cos ollos nubrados. Non podo evitar pensar en cantas cousas compartimos, cantos momentos de alegría, outros de confidencias, cantos partidos do Pontevedra e do Barcelona, dous das nosas debilidades, comentamos xuntos. Non sei se volveremos facelo, porque non creo que eu poida chegar á túa altura, pero se por casualidade e a misericordia divina reencontrámonos, o único que pedirei será poder darche ese forte abrazo que esta maldita situación privounos.
Á súa compañeira, Ana, os seus fillos Ismael e Gerardo, e a toda a súa familia, ademais das miñas máis profundas condolencias, só podo transmitirlles ánimo. En momentos tan duros, dígolles que son afortunados, porque eles gozaron do amor e o exemplo dunha PERSOA EXCEPCIONAL.
Grazas, Manolo, por todo...por tanto.