Marta Rodríguez Engroba
O crime case perfecto
Hai, na miña opinión, un xeito de matar que tal vez se achegue bastante a esa malvada perfección, que é ir o asasino conducindo a alguén, a base de moita paciencia, unha paciencia envelenada, cunha mente e unhas artes maquiavélicas,día a día, semana a semana, mes a mes, tal vez durante anos, asegurándose de inflixir o grao xusto de maldade, de loucura, que o faga por el.
Un crime de guante branco, que non deixa dúbidas acerca da autoría material do mesmo, mentres que as mans do indutor, do que realmente provocou ese crime, fican impolutas.
Teño a sensación, desde o primeiro momento no que se coñeceu o asasinato da pequena Olivia, presuntamente envelenada por súa nai cunha cantidade letal de necesidade de pastillas, de que este pode ser un tráxico exemplo do que acabo de dicir.
Quero, antes de seguir adiante, deixar tres cousas moi claras e evitar así posibles malentendidos:
A primeira, como non podería ser menos, a condena máis rotunda e absoluta deste tremendo asasinato, tanto a título persoal como de integrante de Si, hai saída, o colectivo do que formo parte, algo que xa reflectimos nun comunicado remitido aos medios.
A segunda, que o que vou a expoñer a continuación é unha apreciación totalmente persoal, malia que me consta que hai moitos e moitas que o comparten, pero, unha vez máis, verbalizalo non é politicamente correcto, e o de politicamente nunca mellor dito, atopándonos xa en plena campaña electoral, mais ou menos solapada, pero campaña.
E a terceira, que non é, nin de lonxe, a miña intención, acusar, exculpar nin xulgar a ninguén, nin moito menos erixirme en xuíz e parte, porque non me corresponde e, ademais, por desgraza, sobra quen o faga, malia que tampouco, obviamente, sexa o seu cometido, algo que, polo visto, descoñecen ou prefiren descoñecer.
Desde que se soubo do asasinato de Olivia, apareceron as primeiras imaxes nos medios, e se escoitaron as primeiras declaracións do pai da nena, non puiden evitar unha sensación estraña, un ruxe ruxe que me rechiaba.
Algo non me encaixaba.
Eu son nai, e non quero nin pensar en como me sentiría se algo malo lle pasara a meu fillo, e moito menos en verme na tesitura dese home, se, no meu caso seu pai, acabara coa súa vida... Directamente tolearía!.
Sen embargo, cando escoitei e vin o pai de Olivia, vin un home que máis ben semellaba estar tendo o seu momento de gloria diante das cámaras e dos micrófonos, facendo declaracións cunha abraiante tranquilidade, repartindo fotos da nena, e, o que máis chamou a miña atención: Un perenne sorriso na súa cara, que soamente desaparecía durante uns momentos nos que semellaba recordar que debería chorar, volvendo, tras uns brevísimos saloucos, a retomar a súa inicial e tranquila actitude, que para nada se correspondía coa dun home que acaba de coñecer o asasinato da súa filla.
É certo que cada un xestiona a dor a súa maneira e que non sempre sinte máis quen mais o manifesta, pero o caso deste home era demasiado.
De feito, cheguei a pensar que, se non soubera de que ía o tema, e lle quitara o volume a televisión, o que as imaxes me transmitían eran as de un home falando de calquera tema ou evento, facendo unhas declaracións con total tranquilidade, amable, sorrinte...
Non son, por suposto, psicóloga, nin nada semellante, nin pretendo ir de lista pola vida, pero si que é verdade que me fixo moito na linguaxe corporal, que, as veces, de feito case sempre, comunica tanto ou mais que o mellor discurso, e a do pai de Olivia, unida a esa expresión da que xa falei, estaban a transmitirme algo que non me gustaba absolutamente nada, sobre todo a segunda, unha expresión que todas as mulleres que vivimos o inferno da violencia de xénero coñecemos ben, moi ben e que nunca esquecemos.
Xuro que sentín auténticos arrepíos.
Ninguén semellou reparar niso, e, naturalmente, toda a atención se focalizou na presunta asasina da nena, a executora material.
Apenas 24 horas mais tarde, coñecíase a noticia de que o pai de Olivia estivera condenado por violencia machista, e que a custodia da menor, tras 5 anos de guerra entre ambos proxenitores, se lle concedeu finalmente ao pai por unha cuestión de arraigo familiar, algo penso, que é tamén para mirar con lupa, ao cal, case de inmediato, os seus avogados responderon cun comunicado, criticando que o TSJCyL (Tribunal Superior de Justicia de Castilla y León) dera a coñecer tales feitos, que minimizaron, criticando e cuestionando a Lei de Violencia de Xénero, que, segundo eles, condena aos homes sen probas, favorecendo as mulleres, sendo o avogado encargado de facer público o comunicado en cuestión, o cal entendo que non é algo banal, o deputado e voceiro en Asturias dun partido que nega a existencia da violencia de xénero.
Que quero dicir con todo isto?
Moi sinxelo.
Os feitos son os que son, e sobre isto non semella existir nin a máis mínima dúbida.
Noemí, a nai de Olivia, acabou coa vida da súa filla, e algo tan terrible non ten perdón, pero estou convencida de que, no seu foro interno o fixo convencida de que así, acabando coa súa vida, estaba a brindarlle a mellor das opcións, porque igualmente convencida estou de que esta muller debeu de vivir un auténtico e longo inferno, ao que a súa castigada mente non sobreviviu.
Creo firmemente que a Noemí, coma a tantas outras vítimas de violencia de xénero, a súa ex parella a levou da man a loucura mais absoluta.
En resumo, penso que estamos ante o que podería ser o exemplo patente dun crime de guante branco... un crime case perfecto, por mor do cal, unha vez máis, unha nena foi a vítima inocente das disputas entre os seus proxenitores.
E, repito, nin culpo, nin exculpo, nin xulgo.
Sinxelamente, observo e opino.
Asociación Si, hai saída