Ana López
Ilusión
Teño uns veciños maiores. Dixeron que viñan para uns meses, pero xa levan aquí máis dun ano. Gustáronlles o barrio e a xente que vive aquí, pero, sobre todo, e segundo me confesou el, gustáronlles as vistas á ría.
Ultimamente non nos vemos demasiado, porque ou eu madrugo moito ou eles estenden a sesta e, así, é imposible. Pero de cando en vez nos cruzamos ao ir coller o ascensor ou neses intres tan de socializar como baixar a mercar á panadaría de enfrente ou ir botar o lixo. Tamén adoitan saír tomar o aire e descansar nuns banquiños que o Concello tivo a ben poñer hai uns anos diante do noso portal. Antonte coincidimos xusto cando se dispoñían a sentar nun deles e eu regresaba da praia. Ela ía preciosa cun vestido de cor crema que, polo que souben despois, recuperara do armario esa mesma tarde. Coma sempre, el preguntoume como me ían as cousas, e, coma sempre tamén, fíxoo referíndose a min como "María", algo que me ten pasado con frecuencia nesta profesión pero que non me molesta demasiado.
Ao non haber novidades na miña vida laboral, comenteille que estaba a facer un curso, o que el celebrou respondendo que "haces muy bien, no hay que dejar de formarse". Inspeccionando os meus ollos por se asomaba algún tipo de escepticismo ao respecto, rapidamente me preguntou pola miña idade e engadiu que "siendo tan joven" nin se me ocorrera perder a ilusión: "Yo tengo ochenta años y no la he perdido todavía".
Sei que lle faría feliz –todo o feliz que se pode facer a un veciño que coñeces de novo– que unha destas tardes lle dixera que xa estou a traballar. Temos falado moitas veces de posibles reportaxes e entrevistas deses persoeiros do mundo da cultura pontevedresa que el coñece e que tan ben me viñan para encher as páxinas das fins de semana.
Por mal que se presente o panorama e chovan as tristes novas no sector que afectan aos compañeiros, como no seu día nos afectaron a outros, eu non deixarei de sorrir cada vez que atopo a estes veciños polos relanzos e as zonas comúns. E lembro a diario a súa apreciación "Tú tienes toda una vida por delante" mentres pecho a porta da casa con tino polas mañás e ás noites, nesas horas nas que sei que lles podería alterar o sono da ilusión que tan ben nos saben contaxiar os maiores.