Menos trofeos pero máis toureo: Iván Fandiño abre unha porta grande que tamén merece 'El Juli'
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado
Máis que claro resulta para calquera afeccionado taurino que o número de trofeos conseguidos polos destros nun festexo non sempre garda a lóxica proporción co espectáculo presenciado. Distintas circunstancias poden influír en que ese número sexa máis ou menos elevado, independentemente da calidade e da arte exhibida na arena.
O ambiente máis ou menos festivo que se viva nos tendidos, o favor da afección cara a determinados destros aos que se lles mira de forma moito máis indulxente, ou a distinta vara de medir que utilice a presidencia e os seus asesores ao xulgar as faenas, son factores que fan subir ou baixar o número de apéndices logrados, aínda que non necesariamente sexan reflexo exacto da calidade e do bo toureo.
Pero sobre todos eles, hai unha 'sorte' determinante na arte taurina. Por algo se lle chama a 'sorte suprema'. O acerto co aceiro marcou dende sempre a diferenza entre o éxito, entre a saída a ombros pola porta grande, e abandonar o coso a pé, aínda que se realizase unha faena para enmarcar.
Do que deixamos dito poden dar boa fe 'El Juli' e Iván Fandiño. O primeiro realizou unha faena descomunal no que abriu praza, pero se tropezou cunha presidencia tan esixente como indulxente fora o día anterior. Negoulle unha máis que merecida segunda orella, e logo, no seu segundo inimigo, o aceiro pechoulle a posibilidade máis que merecida de abandonar San Roque a ombros.
Todo o contrario que Fandiño. Fíxoo todo ben no seu primeiro, pero non acertou co estoque e o que debían ser dúas orellas quedou en ovación. Pero logo, no que pechaba praza viuse compensado, mesmo en exceso, con dúas orellas que lle abriron a porta grande, conseguidas exclusivamente grazas a unha das mellores e máis atinadas estocadas que se recordan no coso pontevedrés en moitos anos.
Completaba terna Miguel Ángel Perera, que estivo gris e desafortunado no seu primeiro, desquitándose a medias no quinto da tarde, un sobrante que quizais foi o que, aínda que difícil e complicado, deu mellor xogo de toda a corrida, logrando unha merecida orella.
En total foron catro orellas entre os tres destros. Unha menos que na corrida que abriu feira. Menos trofeos, si, pero infinitamente máis toureo, e non só dos matadores, senón tamén das respectivas cuadrillas de subalternos, que realizaron unha lidia sensacional en todos os terzos, ata o punto de ser ovacionados en bastantes ocasións tanto os picadores coma os banderilleiros. Mención especial, neste apartado, para a cuadrilla de Iván Fandiño, que estivo soberbia toda a tarde.
Julián López 'El Juli' fíxoo case todo ben no touro que abriu praza. Estivo lucido coa capa. Realizou un traballado quite por chicuelinas. Coidou o seu inimigo con mimo na lidia ao observar que non estaba sobrado de forzas e callou unha faena profunda, madura, acariciando coa dereita e debuxando o natural unha estampa perfecta entre touro e toureiro. Técnica e esteticamente foi un labor redondo, froito da arte e o sabor dun destro no seu mellor momento, que optou por espazar as súas aparicións, pero posiblemente coa intención de gozar e facer gozar de cada unha delas. Merecía as dúas orellas, pero a presidencia nunha decisión moi protestada e dificilmente entendible, visto o visto a tarde anterior, deixou nun único apéndice.
E se a presidencia o deixou sen unha orella, o aceiro quitaríalle outra no cuarto da tarde. O destro madrileño encontrouse cun touro pelexón, con pouca clase, pero que foi capaz de facer medianamente bo a base de envolvelo na flanela nunha faena traballada, voluntariosa, na que cando a calidade non foi posible sacou a relucir as súas ansias de agradar e de triunfo, recordando aquel Juli que comezaba, cando o seu valor empequenecía calquera outro aspecto da súa arte. Non acertou coa espada. O touro, que por entón non deixaba de camiñar, obrigoulle a unha estocada case ao volapié. Logo os nervios e a ansia por rematar levárono a equivocarse co descabelo. E esfumouse a segunda orella e a posibilidade de saír pola porta grande, homenaxe que merecera de sobra.
O banderilleiro de Perera, Joselito Gutiérrez, foi corneado leve na parte posterior do xeonllo polo segundo touro
Non estivo ben Miguel Ángel Perera no seu primeiro inimigo. Tocoulle en sorte o touro mellor presentado, un animal de precioso aspecto, pero que lle formulou uns problemas que non foi capaz de resolver. Pode que condicionado polo contratempo que sufriu un dos seus banderilleiros, Joselito Gutiérrez, que tivo que ser levado á enfermaría tras sufrir unha cornada duns catro centímetros e traxectoria ascendente na parte posterior do xeonllo esquerdo, afortunadamente parece que sen maior importancia. O destro despachou o touro tras unha faena na que apenas puido trenzar algúns pases e series curtas, sen ligazón, e na que o touro deu a impresión de superalo case sempre.
Mellorou no quinto da tarde, un sobrante que foi lidado tras devolver a currais ao morlaco que saía nesa orde de lida, e que saltou á arena co pitón dereito roto. O destro pacense encontrouse cun rival de acometida limpa e longa, pero que se apagou demasiado pronto para as súas ambicións de triunfo. Aínda así, mentres as forzas do touro aguantaron, Perera soubo sacarlle partido, vencendo as dificultades que a formulaba polo pitón esquerdo, para rematar rozando o temerario, cruzándose na cara do touro e metendo o seu corpo entre ambos os dous pitóns, a escasos centímetros, levantando o fervor dos tendidos. Logrou unha orella, que puideron ser as dúas de terlle durado un pouco máis o gas ao bicho.
O quinto foi devolto a currais por ter un pitón roto
Iván Fandiño armou o taco no terceiro da tarde. Tanto el coma a súa cuadrilla deixaron claro que por algo miran cara ao máis alto da escala e en camiño están de conseguilo con todo merecemento. Sóbralle valor e ten calidade e arte de sobra. O destro biscaíño con ascendencia galega xustifica en cada tarde o prezo dunha entrada, o mesmo que o temor que algunhas figuras teñen a compartir terna con el. Porque é un toureiro que se esixe e esixe ao máximo aos que o acompañan.
Dende o primeiro lance de capa levantou ao tendido. Grandioso e espectacular o seu quite nos medios. Ovación ao seu picador por unha excelente e coidada vara. E ovación repetida aos seus banderilleiros por un excelente terceiro cos palitroques. Brindou a morte do morlaco ao mestre Palomo Linares (a quen logo pediría humildemente perdón por non ter podido redondear a faena coa espada). O comezo coa flanela foi ao grande. Nos medios, cunha serie combinada de pases polas costas e estatuarios.
Fixo un toureo serio e valente. Arriscándose ata a temeridade, cunha quenda de manoletinas final na que o puxo todo. Condicionada a súa faena por dous vorcallóns que sufriu o touro e que lle minguaron considerablemente as forzas e a súa calidade na acometida. O éxito era seu, pero escapoulle coa espada.
Iván Fandiño corta dúas orellas, 'El Juli' e Perera unha cada un
E a espada, caprichosa ela, sería quen lle dera as dúas orellas no que pechaba praza. A espada e esa case "tradición" local na que parece que non se sae contento da praza se polo menos un dos matadores non a abandona a ombros e pola porta grande. Certo que o intentou de mil maneiras, pero o touro se lle apagou pronto impedindo todo lucimento. Entón chegou ese momento máxico. Unha estocada sensacional, espectacular e fulminante, que fixo saltar ao tendido e ata ao segundo pano do peto dun presidente ansioso por facer as paces co público, que antes o apupou por negarlle a 'El Juli' o que lle correspondía. Esaxeradas eran, sen dúbida, as dúas orellas, pero viñan a premiar un toureiro que é todo un sopro de aire fresco no panorama nacional.
FICHA DA CORRIDA:
JULIÁN LÿPEZ 'EL JULI': Estocada lixeiramente traseira (unha orella e forte petición doutra). Estocada tres cuartos e descabelo ao quinto intento (palmas, tras escoitar un aviso).
MIGUEL ÁNGEL PERERA: Estocada tendida e lixeiramente desprendida (ovación con tímida petición de orella). Estocada traseira (unha orella).
IVÁN FANDIÿO: Dúas picadas, media estocada e descabelo ao segundo intento (ovación e saúdo dende o terzo, despois de escoitar un aviso). Estocada sensacional e fulminante en todo o alto (dúas orellas). Sae a ombros pola porta grande.
Tres cuartos de entrada nos tendidos
Incidencias: Segunda corrida do ciclo taurino da Peregrina. Cinco touros da gandaría de Victoriano del Río e un sobrante de Toros de Cortés, que saíu en lugar do quinto da tarde, devolto a currais ao saltar á area co pitón dereito roto. Ben presentados en liñas xerais, complicados para a lidia, pero xustiños de forzas. Case tres cuartos de aforamento cuberto nos tendidos.