Miguel Abellán e 'El Fandi' triunfan a pesar do barro nun excelente encerro de Santiago Domecq
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado
Sen dúbida un dos maiores alicientes do ciclo taurino da Peregrina deste ano constituíao a presenza da gandaría de don Santiago Domecq no cartel que pechaba feira. Un cartel redondo, callado nos seus matadores, que necesitaba que os touros estivesen á altura para dar o espectáculo que se esperaba. E non fallaron.
Os Domecq foron uns touros serios, encastados, ben armados, cuns pitóns impoñentes, dos que advirten perigo e aseguran que calquera cousa que faga o destro ten moito mérito e merece o maior dos respectos, polo valor que hai que botarlle para achegarse a un morlaco que impón coa súa presenza.
Astifinos, complicados, feros, con calidade e largueza na acometida. Acudindo ao cite con prontitude. Unicamente o que abriu praza baixou lixeiramente o nivel do encerro, pero non por falta de fereza ou de forzas, senón polo complicado que llo puxo ao matador ao non fixar na flanela, impedindo unha faena ligada. Todos os demais foron merecidamente aplaudidos no arrastre, deixando na afección a sensación de ter visto unha corrida de touros diferente, das de verdade, con emoción e risco, e iso nos tempos que corren é moito dicir.
Xusto era abrir a crónica do acontecido co merecido eloxio á gandaría, cando tan difícil é ver actualmente un encerro de calidade. E por iso, seguindo co pouco habitual, de xustiza é tamén resaltar o labor, impecable, perfecta, dos protagonistas máis deostados en case todas as arenas: os picadores. Habitualmente asubiados, ás veces mesmo antes de que o touro chegue ao cabalo e reciba o correspondente puyazo. Nesta tarde os subalternos das tres cuadrillas realizaron un labor excepcional, recibindo o merecido recoñecemento e ovación do tendido ao retirarse ao patio de cuadrillas.
Pero como non todo ía ser ben, o negativo da tarde púxoo a chuvia, que deixou a area do coso de San Roque convertida en bastantes sitios, especialmente en terreo dos medios, nun perigoso e escorregadizo lamazal que engadiu un perigo evidente aos matadores, restando vistosidade ás súas faenas e obrigándoos a ser máis conservadores nas súas accións, especialmente nos terzos de banderillas, onde calquera esvarón podería provocar un grave risco de colleita.
Dese escenario, e a pesar de todo, xurdiron as figuras inmensas de Miguel Abellán e David Fandila 'El Fandi'. Con tres orellas cada un foron capaces de abrir con todo merecemento a porta grande. Preto quedouse de conseguilo o seu compañeiro de terna, Juan José Padilla, pero o xerezano topouse con peor touro do encerro e debeu conformarse cun só apéndice do seu segundo inimigo.
Iso si, os tres deron todo un curso nunha soa tarde de manexo do aceiro e acerto na sorte suprema. Nin unha soa vez houbo que utilizar o verduguillo para o descabelo e os seis touros caeron de forma rápida ás mans dos destros, con estocadas sensacionalmente executadas e de grande efectividade.
Padilla intentouno co primeiro da tarde, ao que lanceó ben coa capa, poñendo tres excelente pares de banderillas, especialmente o terceiro, ao violín, a un touro que lle apertou moito en cada acción. Precisamente nese último par xa debeu ver o destro que o seu inimigo non ía permitirlle o lucimento, o que fixo que envorcase toda a súa rabia ao colocar os rehiletes. Coa flanela non conseguiu sacar partido. Incapaz de fixar ao touro, que saía solto case a cada pase, optou por unha rápida faena de aliño, despachando o seu inimigo e pedindo perdón ao público, citándose para o seu seguinte rival.
Era a quenda de Miguel Abellán, que dende o comezo fixo declaración de intencións, recibindo o seu inimigo con dúas "longas cambiadas", para lucirse por chicuelinas e rematar a seria coa capa con outra "longa" nos medios. Para evitar esvaróns, xa que a area comezaba a poñerse difícil, optou por realizar a súa faena descalzo, cousa que tamén faría logo 'El Juli'. Estivo ben, especialmente coa dereita, sacando o brazo, con moito mérito ante un touro difícil, áspero e con evidente perigo. Valente nas accións finais, cruzándose na cara do morlaco e expoñendo, rematou cunha estocada que lle valeu a primeira orella da tarde.
O de 'El Fandi' en Pontevedra é un idilio que dura xa moitos anos. E o matador non decepciona nunca. dáo todo. Ofrece espectáculo e entrega e recibe o clamor popular dunha afección que o adora. Saíu esporeado máis aínda pola actuación de Abellán e botouse a polo seu inimigo ao que recibiu tamén con dúas "longas" apuradas en táboas, fronte a un inimigo fero, bravo, que lle desarmou facendo retallos o seu capote. Lonxe de engurrarse entregouse na súa especialidade, as banderillas, con tres soberbios pares, con "moviola" e "violín" incluídos, ata rematar parando o touro e provocar que os tendidos coreasen o seu nome por primeira vez.
Coa muleta empezou de xeonllos xunto ás táboas. Logo intentouno de todas as formas posibles, se ben o menor percorrido do seu inimigo lle impediu ligar series longas, ante o que optou por tirar de repertorio de adornos, callando unha faena traballada e de moito mérito. Como ademais matou de forma soberbia e fulminante, como adoita facelo, obtivo unha orella, con forte petición da segunda, que a presidencia non concedeu, mentres dende o tendido soaban de novo os berros coreando o nome do matador.
A chuvia caída deixa en mal estado a area facendo máis perigosa a lidia
Cando saltou á arena o cuarto da tarde a area de San Roque xa non estaba para moitas festas e menos alegrías. Padilla viuno e xa non quixo arriscar poñendo banderillas, limitándose a lancear coa capa, tras unha "longa" de saída e esperar a súa oportunidade coa muleta. E non o fixo mal. Comezou toureando lento, con tempero e clase, ante un touro con evidente perigo polo seu pitón dereito. Intentouno ao natural, pero as series quedáronse un tanto curtas e deslucidas por un par de esvaróns de touro e toureiro.
Mellorou cando decidiu meterse no terreo do touro, e a súa serie final de tres manoletinas co adorno de remate, xunto a unha atinada estocada, non lle deron para abrir a porta grande, pero polo menos permitíronlle tocar pelo e despedirse do tendido cunha orella e expresivos xestos de agradecemento cara á afección pontevedresa.
Volveu á carga Abellán no quinto da tarde. Decidido a triunfar ao grande, o destro madrileño deixou un axustado quite por chicuelinas, con moito mérito, brindando a morte do touro aos seus compañeiros de terna. Logo estivo toureiro dende o comezo, cunha serie por alto de enorme calidade e outra excelente coa man dereita, pechando cuns desplantes cheos de valor e un artístico abaneo que conseguiu acender os ánimos do tendido. A súa faena e a perfecta estocada con que a culminou valéronlle dúas merecidas orellas e gañar o dereito a saír pola porta grande.
Para entón a afección estaba tan satisfeita que por primeira e única vez en toda a feira o tendido fixo a "onda", como colofón á volta triunfal do matador.
Abellán e 'El Fandi' conseguen tres orellas cada un e saen a ombros. Padilla corta un apéndice
Faltaba o remate perfecto dunha grande tarde de touros. E púxoo David Fandila 'El Fandi'. O granadino luciuse coa capa, puxo en sorte o seu inimigo por chicuelinas dunha forma tan toureira como vistosa e a pesar das dificultades da arena non se engurrou, regalando tres grandes pares de banderillas, aínda que iso si, de fronte, controlando os riscos.
Empezou citando de xeonllos dende os medios, deixando logo unha moi boa serie ao natural, nunha faena seria, sentida, realizada fundamentalmente coa man esquerda. A estocada con que a culminou foi de manual, metendo o aceiro ata a bóla, no sitio xusto, facendo rodar ao touro de forma instantánea e sen necesidade de puntilla. Dúas orellas, saída a ombros e despedida por terceira vez con berros de "Fandi, Fandi" dende un tendido entregado ao destro granadino.
FICHA DA CORRIDA:
JUAN JOSÿ PADILLA: Media estocada ben colocada e efectiva (palmas). Estocada atinada e rápida (unha orella).
MIGUEL ABELLÁN: Estocada lixeiramente tendida (unha orella). Estocada sensacional (dúas orellas). Sae a ombros pola porta grande.
DAVID FANDILA 'EL FANDI': Estocada soberbia e fulminante (unha orella, con forte petición da segunda). Estocada ata a bóla que fai rodar o touro sen necesidade de puntilla (dúas orellas). Sae a ombros pola porta grande.
De novo tres cuartos de entrada nos tendidos
Incidencias: Cuarta e última corrida do ciclo taurino da Peregrina. Touros de don Santiago Domecq, bravos, encastados, serios, excelentes de presentación e xogo coa excepción do primeiro, que foi o único que presentou problemas ao matador. Preto de tres cuartas partes do aforamento cuberto.
Relacionadas:
-
Diego Ventura arma o taco e Andy Cartagena acompáñao na súa saída a ombros
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado |
-
Menos trofeos pero máis toureo: Iván Fandiño abre unha porta grande que tamén merece 'El Juli'
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado |
-
Daniel Luque triunfa, Sebastián Castella aproveita o favor do tendido e Enrique Ponce decepciona
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado |