Daniel Luque triunfa, Sebastián Castella aproveita o favor do tendido e Enrique Ponce decepciona
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado
Hai un dito tradicional no cal se asegura que os xitanos non queren que os seus fillos teñan bos principios, xa que iso supón que o seu final será desastroso. Pois se iso é certo, ao ciclo taurino da Peregrina podemos augurarlle un final apoteósico, porque o comezo na primeira de feira non foi precisamente para tirar foguetes, nin pola calidade dos touros, nin polo espectáculo ofrecido polos destros, do que unicamente podemos rescatar o labor de Daniel Luque, sen dúbida o gran triunfador da tarde, malia que na súa saída a ombros lle acompañase un Sebastián Castella protexido polo favor dunha afección que o venera.
Non se enganen vostedes pola cantidade de trofeos logrados polos matadores. A corrida foi mala malia as cinco orellas cortadas, tres das cales foron ás mans do destro sevillano e outras dúas ás do franco-andaluz. Merecidas as de Luque. Excesivas, mesmo escandalosa a primeira que se levou, as de Castella. O de Ponce é outra historia, simplemente non estivo un ano máis e xa empezan a ser moitos nesta última etapa, pero diso falaremos máis adiante.
Claro que non toda a culpa foi dos espadas. Porque por moito que queiran eles, pouco toureo pode haber se non hai touro. E non o houbo. Alcurrucén presentou un encerro que nun par de ocasións fixo berrar ao tendido o xa clásico "teño unha vaca leiteira... ". Touros ben presentados en liñas xerais, iso si, pero mansos, faltos de casta e forzas, frouxos de remos, fuxidíos, corretons. Mesmo un deles, o terceiro na orde de lidia, de nome Pianista, "desafinou" tanto que houbo de ser devolto a currais ao ser un auténtico inválido para a lidia.
E quizais foi o mellor que puido pasar, porque no seu lugar saíu o sobrante, Afectísimo, que foi o único cun mínimo de calidade, permitindo a Daniel Luque facer a faena da tarde e deixar o pouco destacable dunha tarde aburrida, monótona, chea de faenas tan longas como insulsas, repetitivas, incapaces de transmitir emoción aos tendidos.
Porque da falta de rigor na lida de moitos dos touros mellor nin falar. Touros soltos, sen control, buscando o cabalo de porta sen que ninguén lles fixese o quite nin os fixáse ou puxéseos en sorte conforme manda o regulamento e uns terzos de banderillas que, salvo contadas excepcións, pareceron máis propios dunha charlotada que dunha corrida medianamente seria.
Aspectos estes a valorar, porque vale que Pontevedra sexa unha praza de segunda, pero o seu público merece un respecto pola súa paixón e entrega máis que demostrada. Non vaia ser que a frouxa afluencia de público rexistrada sexa un preocupante síntoma de que moitos afeccionados xa non se conforman con calquera cousa e á hora de acudir seleccionan aquel cartel ou aquela gandaría que lles inspire maior confianza.
Pero vaiamos co desenvolvemento de lidia. Houbo que esperar ata o terceiro da tarde para que os bocexos que empezaban a apoderarse do tendido deixasen paso ao mellor e case o único de mérito que se puido ver. Ponce decepcionara no que abriu praza. O destro de Chiva, que cumpría a súa 18ª aparición en Pontevedra, volveu demostrar que retén a súa innegable calidade, pero quizais lle faltan as ganas, a motivación de anos atrás. E iso a afección nótao. Un tendido que non hai moito o idolatraba xa non lle perdoa unha. As mostras de desagrado e os berros pedíndolle maior entrega e risco empezan a ser unha constante nas súas aparicións no coso de San Roque.
O valenciano fixo unha faena longa, demasiado para o contido desta. Deixou gotas contadas da súa arte, pero fallou co aceiro, perdendo posiblemente a posibilidade dunha orella que, visto o que viría despois, podería ter conseguido.
Logo foi a quenda de Castella. Tocoulle en sorte (ou mellor en desgracia) un touro despistado, con querencia a touriles, que se lle escapaba constantemente da flanela, obrigándoo a perseguilo por todo o círculo. Apenas conseguiu media ducia de pases, pero sen chegar a ganduxar. Iso si, os desplantes descalzándose e a simpatía que lle dispensa a afección, unido a unha estraña xenerosidade da presidencia, que interpretou como maioritaria a petición dun pequeno sector do público, permitiulle tocar pelo por primeira vez, despois dun baixón co que despachou o seu inimigo. Pero xa se sabe, en Pontevedra que o touro caia con rapidez valórase e moito, aínda que o estoque entre polo costelar.
E chegou o momento da tarde. Tras a saída dos cabestros para levarse o inválido correspondente, Daniel Luque fixo a faena da tarde demostrando o seu excelente momento. Para abrir boca e espertar o persoal un vistoso quite por chicuelinas. Logo conseguiu que o touro se fose arriba, meténdoo na flanela e ofrecendo unha faena intensa, variada, cunha excelente quenda de naturais e unha vistosa serie final utilizando a muleta sen o apoio do estoque. Como ademais matou dunha grande estocada, malia unha picada sen soltar anterior, as dúas orellas foron un merecido premio, como tamén o foi que o público corease o seu nome por primeira vez.
Volveu á area Ponce. E se frouxa foi lídaa do seu primeiro, peor a do cuarto da tarde, co que de novo se empeñou en alongar en exceso a lidia, nunha faena aseada, pero carente de fondura. Se o toureo son emocións, o destro valenciano, polo menos nesta praza, xa hai anos que non as provoca, e mesmo un cada vez máis amplo sector do público móstrase crítico co seu labor. Por se fose pouco, o que fora un dos seus puntos fortes, o acerto coa espada, tampouco estivo do seu lado, provocando que un ano máis fose o único compoñente da terna que abandonara a area a pé.
O de Castella no quinto non foi mellor, pero xa dixemos que este rapaz de momento ten ao seu favor ao tendido e iso fai que mesmo se lle perdoe esa fea tendencia que vén mostrando con demasiada frecuencia e utilizar o recurso do baixón para despachar os seus inimigos. De novo o touro caeu rápido o que lle serviu para cortar outra orella e saír pola porta grande, despois dunha faena na que intentou agradar, pero apenas conseguiu pincelazos soltos sen demasiada ligazón.
Luque corta tres orellas e Castella dous. Ambos os dous saen a ombros
Pechaba praza Luque e malia ter o triunfo asegurado buscou máis. Pero o touro non lle permitiu moitas alegrías. Foi o único morlaco con verdadeiro perigo de todo o encerro, malia o cal o destro de Gerena intentouno conseguindo redondear a súa tarde, impoñéndose ao curto percorrido dun touro que se caeu pronto e ao que despachou cunha atinada estocada en todo o alto para saír merecidamente a ombros e escoitar de novo como a afección pontevedresa coreaba o seu nome.
FICHA DA CORRIDA:
ENRIQUE PONCE: Dúas picadas e estocada caída (palmas, tras escoitar un aviso). Tres picadas e estocada (palmas, tras escoitar un aviso).
SEBASTIÁN CASTELLA: Baixón (unha orella, concedida malia que a petición do público non era maioritaria). Estocada caída (unha orella). Sae a ombros pola porta grande.
DANIEL LUQUE: Picada e estocada (dúas orellas). Estocada fulminante en todo o alto (unha orella). Sae a ombros pola porta grande.
Pouco máis de media entrada nos tendidos
Incidencias: Primeira corrida do ciclo taurino da Peregrina. Touros de Alcurrucén, ben presentados en liñas xerais, pero faltos de casta e forzas. O terceiro da tarde foi devolto a currais, lidiándose no seu lugar o sobrante. Pouco máis de medio aforamento cuberto nos tendidos, na que pode ser unha das peores entradas en bastantes anos.
Relacionadas:
-
Miguel Abellán e 'El Fandi' triunfan a pesar do barro nun excelente encerro de Santiago Domecq
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado |
-
Menos trofeos pero máis toureo: Iván Fandiño abre unha porta grande que tamén merece 'El Juli'
Por Ramiro Espiño & Diego Torrado |
-
As peñas poñen a nota de cor na primeira cita coa Feira da Peregrina
Por Diego Torrado |
-
Todo a punto para o inicio da feira taurina da Peregrina
Por Redacción |
-
Perera, Iván Fandiño, Daniel Luque, Ponce, Castella, Abellán ou 'El Juli', atractivos da Feira da Peregrina 2014
Por Alejandro Espiño |