Dani Antelo
Nostra in Mare Fortuna
Terranova, Algeciras..., deste xeito comeza unha das letras dos Heredeiros da Crus. Eu estiven no Ghran Sol, había ondas de vinte metros: creo que era a personaxe de Melghacho quen reproducía esa frase que os que nacemos en porto de mar escoitamos dalgún home coa cara marcada, brazo en barra e cubata na man.
En Marín a morte vívese moi de preto. Desde sempre, a Vila vístese de loito e soan as campás por outro naufraxio ou por un golpe de mar que remata na traxedia dun home perdido.
Aquí, todos coñecemos a algunha familia mariñeira. Mais non todos coñecemos o que é vivir de verdade coa angustia perenne de saber se o teu pai, o teu marido ou o teu fillo volverá da seguinte marea.
Os tempos cambiaron, e mesmo con maiores medios, o mar é un deses traballos do que case ninguén quere saber nada. Resulta máis seguro montar unha cafetería, ainda que non entren tantos cartos. No seu lugar, xentes vindas doutros países asumen ese recambio.
Xentes que, nalgúns casos, xa foran pescadores na súa terra. Pouco coñecemos da dura rutina das familias marroquís, senegalesas, ghanesas ou peruanas.
Unha desas vidas é a de Maribel, a quen coñecín fai uns días. Ela é a muller que acompaña a miña tía de 94 anos e a axuda nas súas necesidades básicas. Pregúntolle tímidamente que “cómo se encuentran”, falo en plural. A súa sobriña, Carolina, peruana residente en Marín desde fai máis de 20 anos, é unha das mulleres que reclama ao Goberno que continúen a busca dos desaparecidos do Villa de Pitanxo.
Arroupada pola veciñanza marinense, o acto que tivo lugar o domingo na Alameda, amosou a nosa cara máis humilde e humana, lonxe da desconfianza do noso particular ecosistema de convivencia.
"No se pide nada extraordinario, solo que continúen con la búsqueda de nuestros seres queridos". Unha mensaxe difícil de ser atentida por uns políticos afastados do común e que amosan unha vez máis unha frivolidade vergoñenta.
A miña memoria, rebusca de maneira frenética a modo de pase de diapositivas as imaxes do recordo e esquivan as esperanzas de atopar a ninguén máis con vida. Ao mar non hai que terlle medo, senón respecto: dicía o home, xa rematando o útlimo grolo do cubata.
É a historia vivida nesta Vila. Ao inmigrante non hai que terlle medo, senón respecto; así deberían ser os novos tempos.
Todo o amor do mundo ás familias. A Vila está con todas vós.