Dani Antelo
Bala perdida
Fora un día de tralla aquel fin de semana pola rúas de Pontevedra. Con algo de mestría conseguín sortear as salpicaduras de viño, os empurróns e as mocas dalgún e dalgunha que buscaba o protagonismo do momento. Estabamos en plenas festas da Virxe da Peregrina. De súpeto, dentro do encadre, aquel tipo na rúa parecía ter no seu ser o demo mesmo: miroume fixamente e foi a por min – Por que me grabas!? - . O home iba pasado de volta, e non só de alcol. -"Es que se metió un poco de cocaína"- soploume na orella a modo de disculpa, un dos seus colegas, cun alento que botaba para atrás. Dende logo que polo sangue do individuo en cuestión corría algunha clase de estupefaciente. Así o delataban a súas pupilas.
Como Pontevedra é unha das capitais máis pequenas de España, case mesmo as veces parece un pobo, tes moitas probabilidades de volverte a topar con alguén, máis do que un mesmo desexaría, e foi de novo que crucei con ese tipo. Quixo a casualidade que eu estivese nese momento tamén cunha cámara de video entre as mans. O home vestía un "look" clase executiva con camisa e gravata, pero sen ímpeto de recriminar a miña presencia, polo que esta vez permaneceu tranquilo na cadeira da terraza da cafetería. Semella que o café é unha droga que non produce os mesmos efectos que o polviño branco na xente de nariz fina. En conclusión, para as "persoas de ben" meterse algunha "rallita" no escusado dalgún pub pontevedrés e sairse de ton de vez en cando, non supón maiores contratempos.
Sen embargo, a realidade doutra xente é moi distinta. A historia de Mohamed, veciño de Marín, recentemente en búsqueda e captura pola policía, non é a primeira nin será a última, nun ambiente que semella unha máquina de fabricar rapaces que ven no trapicheo unha maneira de gañar de maneira fácil os cartos, e por que non decilo, un status dentro dun círculo que admira máis a quen sabe meter ostias que a quen ten un título universitario. Pobre de nós.
Rapaces que de seguro o que precisan, ademáis dun abrazo, son tamén políticas municipais que orienten os seus programas cara unha maior protección dunha parte da xuventude fráxil, con moitas probabilidades de caer nun círculo de violencia e autodestrución. Moitos de nós fomos potenciais soldadiños do trapicheo. Moitos tamén, soubemos non meternos aí e parar a tempo. Non, non eran outros tempos, porque os tempos apenas mudaron.
O narco municipio está instaurado na nosa contorna e aproveitase dos máis débiles, destruindo o seu "eu interior", causando problemas na xente que a rodea e mesmo afectando a vida de terceiras persoas. Poderiamos pensar que é un caso illado, pero o problema é que non o é. Poderiamos sinalar a este rapaz de orixe marroquí como a ovella negra do rabaño, como un bala perdida, mais eu sinalaría a todos. Porque a responsabilidade de que un veciño tan novo, de 24 anos, teña un historial que mete medo, é un asunto do conxunto. Mirar para outro lado non é unha opción; abordar o problema de maneira firme e decidida, o camiño para unha mellor convivencia.
Pareceume unha moi boa iniciativa a que impulsou a concelleira Mónica Viqueira e a Asociación Érguete o mes pasado, nun acto de cara a informar ás familias marinenses sobre a adicción. Unha xornada que debería ser estendida con máis empeño a través dos centros de educación e os servizos sociais, vixiantes de que casos como o de Mohamed non teñan lugar. Pode que aquí pareza que eu estea a mesturar varios temas sen moito sentido: drogas, violencia de xénero, exclusión, concienciación, etc. Pero tras o paso dos anos, son da opinión de que todo ten a súa orixe no mesmo punto e unha vía de solución bastante clara: a implicación política, xudicial e social no asunto.